Simplisme

De verkiezingsdiscussie over zorg is door politieke partijen en allerhande stemwijzers teruggebracht tot 3 stellingen: de wenselijkheid van één Nationaal Zorgfonds, het opheffen van het eigen risico en de wenselijkheid van een levenseindepil. Dat het zo simpel was, had ik in de praktijk van alledag nog niet gezien.

Er is een rare nostalgie naar het Nederland van vroeger, vooral bij hen die er toen nog niet waren. De woordvoerders van de SP en PVV beweerden 2 weken geleden met droge ogen in Trouw zelfs dat de zorg in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw veel beter was dan nu. Het was vroeger helemaal niet beter, dames. Toen lagen er 12 mensen op een zaal, gingen heel zieke mensen gewoon dood omdat er geen behandeling was, kreeg je op je 45e je eerste infarct dat je vaak niet overleefde en werden mensen met ernstige psychiatrische ziekten hun hele leven in de bossen opgesloten. Houd toch eens op met het roeptoeteren van onheilsdreigingen. De zorg in Nederland is prima, we hebben helemaal niet bezuinigd de afgelopen jaren en het idee dat weer een verandering ‘alles’ beter maakt is simplistische, dystopische flauwekul. Zorgstelsels zijn ingewikkeld en niet zomaar te veranderen, hier niet en in de VS ook niet. Lees het heldere artikel over Obamacare en kijk vooral naar het hele ingewikkelde schema: één bolletje eruit en het hele kaartenhuis stort in (C3363). Met dat nostalgische Nationaal Zorgfonds lossen we helemaal niks op.

In onze verkiezingenserie gaat het deze keer onder andere over euthanasie bij een voltooid leven (C3339). Kun je als je zelf dood wilt van iemand anders verlangen of zelfs eisen dat hij je daarbij helpt? Recht op beschikking van eigen leven botst met het geven van zinvolle betekenis in relaties én met de wens voor die uitvoering iemand anders verantwoordelijk te maken – de dokter of een nieuwe stervensbegeleider of hoe we zo iemand ook gaan noemen. Heel bewust tekende ik de petitie over het niet doodmaken van diepdemente patiënten als ze dat zelf niet meer kunnen aangeven. Euthanasie is een mogelijkheid iemand bij bewustzijn afscheid te laten nemen van het leven en van zijn of haar dierbaren. Als dát niet meer kan, blijft het gewoon doodmaken over. Daarover ging de uitspraak in die petitie en helemaal niet over de morele superioriteit van de dokter zoals in NVVE-kringen werd beweerd.

Dezelfde ergernis over vereenvoudiging van het sterven bekroop me bij het lezen van de tuchtuitspraak over afdwingbaarheid van palliatieve sedatie. Ook die uitspraak en het commentaar van Aart Hendriks en Bert Keizer (D1502) moet u beslist lezen als u niet van simplisme houdt.