Seksueel geweld waargenomen in de huisartspraktijk

- In 11 general medical practices which are part of the ‘Huisartsen Peilstation Groningen’, the nature and extent were investigated of cases of sexual violence previously unknown to the GP. Questions also investigated were who took the initiative to bringing up this subject, and whether the results yield guidelines for better detection of and attending to sexual violence. The GPs registered these items during 1990 and 1991 after the first contact with any patient about a case of sexual violence (as defined by Draijer) previously unknown to them. The number of registered cases was 64 (corresponding to 17 per 10.000 patients), half of which concerned adults with sexual violence problems in their childhood. Offenders, nature and extent of the violence did not differ from descriptions in the literature. No cases were reported of still continuing violence. The 11 GPs differed significantly in the number of registered cases. The extent to which GP or patient took the initiative to bringing up the subject was not related to the number of cases registered by the GP. Patients referred and those not referred did not differ significantly in nature or extent of the sexual violence. Few follow-up appointments were made with non-referred patients.

On the basis of these results, two items were formulated for better detection of and attending to sexual violence problems: stimulating the GP to an open, inviting attitude as well as active continuation of questioning in the case of complaints with a signal value; and making a follow-up appointment for nonreferred patients.

Samenvatting

In 11 huisartspraktijken deel uitmakend van het Huisartsen Peilstation Groningen werden in een descriptief onderzoek de aard en frequentie van en het te voeren beleid bij voor de huisarts nieuwe gevallen van seksueel geweld nagegaan. Bovendien werd nagegaan wie het initiatief nam tot de bespreking en werd bekeken of deze gegevens aanknopingspunten gaven om seksueel geweld beter te kunnen onderkennen en de betrokkenen beter te kunnen begeleiden.

Hiertoe registreerden de huisartsen gedurende 1990 en 1991 deze items na het eerste contact met alle patiënten met een voor hen tot dan toe onbekend probleem inzake seksueel geweld. Er werden 64 patiënten geregistreerd (overeenkomend met 17 per 10.000 patiënten), van wie de helft volwassenen waren met seksueel-geweldproblemen uit hun kindertijd. Daders en aard en ernst van het seksuele geweld verschilden niet van beschrijvingen bekend uit de literatuur. Er werd geen geval gemeld van nog voortdurend geweld. Er werd een significant verschil gevonden tussen de 11 huisartsen wat betreft het aantal signaleringen. De mate waarin de huisarts of de patiënt het initiatief tot het gesprek nam, vertoonde geen verband met het aantal registraties. Tussen verder verwezen en niet-verwezen patiënten was geen verschil met betrekking tot aard en ernst van het seksuele geweld. Er werden weinig vervolgcontacten afgesproken, ook bij niet-verwezen patiënten.

Op grond van de resultaten werden twee aanknopingspunten geformuleerd voor betere onderkenning van en begeleiding bij seksueel-geweldproblematiek: het is van belang bij de huisarts zowel een open, uitnodigende houding als een actieve doorvraaghouding bij signaalklachten te stimuleren en het lijkt zinvol een vervolgafspraak voor te stellen bij niet-verwezen patiënten.