Prof.dr. Hans K.L. Nielsen (1931 - 2012)

Hans Nielsen werd in 1931 geboren in Aarhus, Denemarken. Omdat zijn vader apotheker bij de Nederlandse krijgsmacht was, bracht hij vanaf 1932 zijn jeugd door in Nederlands-Indië. Hij was tijdens de Japanse bezetting van 1943 tot 1945 geïnterneerd in het kamp in Bandoeng. In 1949 deed hij eindexamen aan het Christelijk Lyceum te Bandoeng. Eenmaal aangekomen in Nederland startte hij zijn studie geneeskunde aan de Gemeentelijke Universiteit te Amsterdam. In 1958 werd hij bevorderd tot arts, waarna hij 2 jaar als dienstplichtig officier-arts bij de Koninklijke Marine diende. Hij volgde tussen 1960 en 1966 in het Wilhelmina Gasthuis te Amsterdam de opleiding tot orthopedisch chirurg. Hij werkte 13 jaar als orthopedisch chirurg in het St. Antonius Ziekenhuis te Sneek. In deze periode promoveerde hij in Amsterdam. Daarnaast was hij van 1969 tot 1973 parttime werkzaam als wetenschappelijk hoofdmedewerker bij de afdeling orthopedie van het Academisch Ziekenhuis Groningen (nu Universitair Medisch Centrum Groningen). In 1976 werd hij benoemd tot hoogleraar orthopedie. De oratie van Hans Nielsen had de titel Orthopedie, een voortdurend dilemma. Daarin betoogde hij dat de orthopeden ook een grondige kennis van de traumatologie dienden te hebben. De start als hoogleraar was niet gemakkelijk. De opleidingsbevoegdheid was net voor zijn komst ingetrokken, als gevolg van onvoldoende participatie in de traumatologie. Bovendien verdwenen alle 3 de stafleden door overlijden of vertrek naar elders. Hans Nielsen stond dus meteen met lege handen. Hij was er de man niet naar om bij de pakken neer te zitten. Er kwamen nieuwe stafleden, hij loste het probleem van de traumatologie op en kreeg de opleidingsbevoegdheid terug. Hij verzelfstandigde de afdeling orthopedie (eerder onderdeel van de heelkunde) en bouwde die verder uit. Wrijving tussen de afdeling traumatologie en de afdeling orthopedie, die te weinig betrokken was bij de traumatologie van het steun- en bewegingsapparaat, leidde er in 1984 opnieuw toe, dat de opleiding orthopedie tijdelijk werd stopgezet.

In de jaren na de verzelfstandiging werd de staf uitgebreid met in het buitenland opgeleide orthopeden die nieuwe kennis en nieuwe technieken naar Nederland brachten en daarmee een duidelijke invloed hadden op de groei en uitstraling van de afdeling. Maar ook Hans Nielsen zelf introduceerde nieuwe technieken. Het meest controversieel daarvan was de implantologie bij de tumorchirurgie. In nauwe samenwerking met de afdeling kinderoncologie en chirurgische oncologie binnen het Academisch Ziekenhuis Groningen werd naar Amerikaans voorbeeld een nationaal en internationaal bekend centrum voor bottumoren gecreëerd. Dat ging niet zonder slag of stoot want zeker in het begin was de gepropageerde behandeling met chemo-, radiotherapie, resectie en reconstructie in Nederland controversieel.

Hans Nielsen werd in 1988 redacteur van het NTvG en was sindsdien lid van de Vereniging Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde. Hij onderhield een goede band met de huisartsen in de omgeving. Samen met zijn staf en assistenten heeft hij menige bij- en nascholingsdag op het gebied van de orthopedie voor huisartsen georganiseerd, maar ook het onderwijs aan studenten en co-assistenten stonden hem na aan het hart. Ook het wetenschappelijk onderzoek wist hij voortvarend van start te krijgen, bijzonder knap in een tijd waarin vooral de groei van de kliniek centraal stond.

Nielsen maakte een aantal van zijn assistenten in opleiding, na beëindiging van hun opleiding, staflid; 3 daarvan werden hoogleraar. Op 1 april 1992 heeft hij zijn taak als hoogleraar neergelegd.

Met het overlijden van Hans Nielsen op 13 augustus 2012 verliezen we een zeer gewaardeerde collega maar vooral een ‘gentleman’ en bijzonder aimabele collega.