Prijs en bewijs

Eurocrisis, vrije tarieven voor de tandarts en boetes voor de zogenaamde langstudeerders: het zijn zomaar wat voorbeelden van nieuwsflitsen die met enige regelmaat voorbij komen. Je zou denken dat dit tot wat reflectie zou moeten leiden betreffende ons uitgavenpatroon. Het is dan toch ook op zijn minst wat wonderlijk te noemen dat wij in ons land zo onzorgvuldig met het geld voor de gezondheidszorg omgaan. Nadat kort geleden bekend geworden was dat de verzekeraars ook ‘behandelingen’ vergoeden, of dat moeten doen, die niet alleen geen wetenschappelijke grond hebben maar ook nog eens niets te maken hebben met een echte ziekte, haastte de verantwoordelijke bewindspersoon zich om aan te geven dat dit meteen aangepakt zou gaan worden. De ferme uitspraak werd echter niet onmiddellijk in daadkracht omgezet. Bovendien rijst de vraag tot hoever dit dan zal worden doorgevoerd.

In dit nummer van het Tijdschrift bijvoorbeeld treft u een artikel aan uit Nijmegen over enkele niet-wetenschappelijk bewezen behandelingen die toch vergoed worden (A4227; bl. 264). Op basis van enkele praktijkgevallen betogen de auteurs dat het opmerkelijk is dat er nog veel behandelwijzen en screeningstesten worden vergoed in Nederland waarvan nut en veiligheid niet vaststaan. Als de minister nu stelt dat de ziektekostenverzekering alleen bedoeld is voor kosten die gemaakt worden bij de behandeling of het voorkomen van ziekte, doemt er onmiddellijk nog een probleem op: wat valt hier nu onder? Nog afgezien van het feit dat ziekte als zodanig een moeilijk te definiëren toestand is, weten wij vaak niet of wij een ziekte wel echt kunnen voorkomen of voorkomen hebben. En wie gaat dat trouwens bepalen? De arts of de overheid? De laatste geeft vaak niet thuis als het om lastige medische besluitvorming gaat.

Dat is ook de conclusie die Gerard Bos trekt in zijn commentaar (A4556; bl. 232). Hij bespreekt daarin het artikel van Jansen en medewerkers die vonden dat het inzetten van getrainde donatiedeskundigen het aantal orgaandonaties significant doet toenemen (A4300; bl. 234). Volgens Bos is dit wel een mooi resultaat maar bij lange na niet voldoende om de nood te lenigen. Hij werpt een belangrijke vraag op, namelijk of we donoren niet zouden moeten betalen. Dat zou dan door de verzekeraar moeten gebeuren. We zijn benieuwd hoe de minister hier nu weer op reageert.