'Oude wijn in nieuwe zakken'; therapie met subcutane apomorfine bij de ziekte van Parkinson

Dames en Heren,

De medicamenteuze behandeling van de symptomen van de ziekte van Parkinson is de laatste decennia gebaseerd op levodopa-substitutie. Farmacologisch kan deze ziekte immers worden gekarakteriseerd als een syndroom dat ontstaat ten gevolge van dopaminedeficiëntie in het nigrostriatale systeem. Het oraal toegediende levodopa wordt na resorptie in het maag-darmkanaal en na passage van de bloed-hersenbarrière in de nigrostriatale neuronen omgezet in het werkzame dopamine. Meestal wordt het orale levodopa gecombineerd met een perifere – dat wil zeggen een niet de bloed-hersenbarrière passerende – decarboxylaseremmer. Er zijn aanwijzingen dat deze combinatie kan bijdragen tot de late bijwerkingen van de doorgaans succesvolle therapie.1 Levodopa wordt de laatste jaren bij voorkeur al in een vroege fase gecombineerd met dopamine-agonisten zoals bromocriptine en lisuride, ten einde complicaties van de levodopa-therapie op lange termijn te voorkomen. Deze complicaties bestaan vooral uit dyskinesieën en afwisselende episoden van hypokinesie en hyperkinesie, zogenaamde responsefluctuaties.

Onlangs…