Een zoveelste ongewenste zwangerschap bij een alleenstaande vrouw met een borderlinepersoonlijkheidsstoornis, financiële problemen en zonder werk: dat lijkt een situatie die iedere hulpverlener wil voorkomen. Maar mag je je als zorgverlener wel bemoeien met de kinderwens van een patiënt? En zo ja, hoe ga je het gesprek daarover aan?
Casus
Een alleenstaande vrouw van 26 jaar komt bij de huisarts voor een soatest. Uit de vragenlijst die zij voorafgaand aan deze afspraak heeft ingevuld blijkt dat zij geen anticonceptie gebruikt. Als de huisarts haar op het risico wijst om onbedoeld zwanger te worden, reageert zij emotioneel en afwijzend: ‘Ik wil nooit meer seks hebben en heb dus geen anticonceptie nodig.’ De huisarts kent haar al langer en weet dat zij 4 kinderen van 4 verschillende vaders heeft, waarvan 3 zwangerschappen onbedoeld en ongewenst waren. Geen van de vaders is nog in beeld. De vrouw is bekend bij de hulpverlening vanwege opvoed- en budgetondersteuning en borderlineproblematiek. Ze is laagopgeleid, heeft geen betaald werk, financiële problemen en een klein sociaal netwerk. Het lukt haar nauwelijks om alle ballen in de lucht te houden.
De huisarts acht haar emotionele reactie ‘nooit meer seks te willen hebben’ als weinig realistisch. Hij voelt een…
Reacties