No guts, no glory

Dit NTvG-nummer is mogelijk dankzij de jonge collega-artsen Chaima Maâtoug, Ahmed Bayoumy, Youssef Ben Bouazza en Karen Massop. Zij hadden het lef en de creativiteit opmerkelijke praktijkwaarnemingen op te schrijven en in te dienen. En ze hadden het doorzettingsvermogen om die artikelen met peerreview nog beter te maken. No guts, no glory. Chapeau voor hun bijdragen! Ze gaan respectievelijk over: fasciitis necroticans (D7491); het stigma dat je wordt geschonken als je geen alcohol drinkt (D7484); geelzucht door het iberogast-kruid (D7219); en acetazolamide als nieuwe kans bij hartfalen (D7328).

Deze jonge arts-auteurs werden bijgestaan door meer ervaren artsen. Maar zonder de jonge guts, ook voor deze oude rotten geen glory. En vice versa. Deze wederzijdse afhankelijkheid zien we vaak ook in de zorg. Jonge artsen werken samen met meer ervaren artsen en staan daarbij vaak in de frontlinie. Dit teamwerk dreigt echter in duigen te vallen binnen en buiten het ziekenhuis door een ernstig tekort aan jonge artsen, al dan niet in opleiding.

‘Dat verheerlijken van eigen stress werkt averechts’

De jonge NTvG-journalisten Lorette Harbers en Rosie Sikkel, beide arts, hebben ruim 100 collega-artsen over het hele land geïnterviewd over deze problematiek en hijsen terecht de noodvlag (C5412). Vooral over de grote verdwijntruc bij de anios. Niemand weet immers waar ze blijven. We weten door de interviews wel dat er overal minder, en bijna overal te weinig zijn.

Harbers en Sikkel leggen ook de vinger op de pijnlijk vicieuze cirkel van overbelasting van aios en stafleden die hierdoor ontstaat. Deze leidt tot een nog onaantrekkelijker werkklimaat voor aniossen om in te starten. Wat ze dus ook niet meer doen. Et cetera. Hoe keren we dit tij?

Van mijn eigen anios-tijd in Brugge herinner ik me vooral angstzweet en vermoeidheid. Bijvoorbeeld rond dat jochie in mijn allereerste dienstuur dat het Waterhouse-Friedrichsen-syndroom bleek te hebben. Ook herinner ik me de weekendlange diensten. Vroeger dacht ik daarom dat het voor jonge collegae nuttig zou zijn ook eens een tijdje in Vlaanderen te werken.

Maar dat verheerlijken van eigen stress werkt averechts. We kunnen beter die te spannende herinneringen ophalen en er in overleg met onze vakgroep en managers voor zorgen dat we aios en anios juist hiervoor behoeden. Niet makkelijk. Maar, no guts, no glory!