Zie ook het artikel op bl. 2484.
Medische kennis berust op zeer verschillend onderzoek: naar afgrenzing van ziektebeelden, oorzaken, mechanismen, diagnose, prognose en uiteindelijk naar therapie. Het meeste onderzoek is observationeel. Kennis over erfelijkheid bijvoorbeeld – variërend van eenvoudige gegevens, zoals de vraag in elke algemene anamnese over ziekten van ouders en hun leeftijd van overlijden, tot aan de verfijndste moleculaire diagnostiek – berust op varianten van retrospectief vervolgonderzoek of patiënt-controleonderzoek. Dat geldt ook voor kennis over ziekte-uitbraken, zoals vogelgriep of herpes zoster. En voor kennis over bijwerkingen van therapie. Ook risicoscores zijn afgeleid uit observationeel vervolgonderzoek. Volgens de gebuikelijke niveaus van bewijskracht (‘levels of evidence’) zouden deze vormen van kennis lager en minder betrouwbaar zijn.1
De bekende hiërarchie van onderzoek, met de gerandomiseerde, gecontroleerde trial bovenaan – soms de systematische review van trials – en daarna op toenemende afstand het prospectieve en retrospectieve vervolgonderzoek, het patiënt-controleonderzoek en…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties