Samenvatting
Doel
Het vaststellen van de werkzaamheid van mupirocineprofylaxe ter voorkoming van nosocomiale Staphylococcus aureus-infecties bij niet-chirurgische patiënten.
Opzet
Dubbelblind, placebogecontroleerd, gerandomiseerd multicentrisch onderzoek.
Methode
In 3 academische ziekenhuizen en 1 perifeer opleidingsziekenhuis werden 1602 door kweek bewezen S. aureus-neusdragers, opgenomen op niet-chirurgische afdelingen, behandeld met mupirocineneuszalf 2 (n = 793) of met placeboneuszalf (n = 809), 2 dd gedurende 5 dagen, gestart 1 tot 3 dagen na opname. Geregistreerd werden nosocomiale S. aureus-infecties volgens gedefinieerde criteria, ziekenhuissterfte, opnameduur en tijd tot nosocomiale S. aureus-infectie. Van geïsoleerde S. aureus-stammen werd het genotype bepaald om vast te stellen of de infectie van endogene origine was.
Resultaten
De mupirocine- en de placebogroep verschilden statistisch gezien niet wat betreft aantallen nosocomiale S. aureus-infecties (in de mupirocinegroep: 2,6; in de placebogroep: 2,8; risicoverschil: 0,2 (95-BI: –1,5-1,9)), sterfte (mupirocine: 3,0; placebo: 2,8; risicoverschil: –0,2 (95-BI: –1,9-1,5)) of opnameduur (mediaan voor beide behandelgroepen: 8 dagen). De tijd tot een nosocomiale S. aureus-infectie nam in de mupirocinegroep toe van 12 tot 25 dagen (p > 0,2). In totaal 77 van de nosocomiale S. aureus-infecties waren endogeen.
Conclusie
Routinekweek voor het vaststellen van S. aureus-neusdragerschap bij opname, met daaropvolgend mupirocineprofylaxe bij dragers, voorkwam geen nosocomiale S. aureus-infecties bij niet-chirurgische patiënten.
Ned Tijdschr Geneeskd 2005;149:350-5
Reacties