Minder keizersneden wegens stuitligging dankzij geprotocolleerde uitwendige versie in een speciaal spreekuur

Identification of determinants affecting the outcome of external cephalic version (ECV) in breech presentation, and investigation of the impact of ECV – performed according to a standardized protocol in an outpatient clinic – on the mode of delivery.

Design

Retrospective analysis.

Method

In 2003 a standardized protocol of ECV was developed in the outpatient clinic for obstetrics of the Catharina Hospital in Eindhoven, the Netherlands; it was tested in ‘version office visits’. Obstetric characteristics of all pregnant women who underwent attempts of ECV in the clinic from January 2004 until June 2006 during these sessions, and the subsequent births, were analysed. 85 of all ECVs were performed by the same hospital midwife and gynaecologist, in accordance with the protocol.

Results

ECV was successful in 96 of 209 pregnant women (46). In 1 pregnant woman an emergency caesarean section was performed after ECV because of partial abruptio placentae. Nulliparity, incomplete breech presentation and low birth weight of the baby were associated with a lower success rate of ECV in this study. In the group with a successful ECV the percentage of caesarean deliveries was substantially lower (9 versus 83; odds ratio: 0.21; 95 CI: 0.09-0.51).

Conclusion

A regular team consisting of a hospital midwife and a gynaecologist working according to a standardized protocol for ECV in a case of breech presentation proved successful: the number of term breech presentations substantially diminished and therefore the percentage of caesarean sections was lower in the group in which ECV had been successful. This could have considerable impact on health care in the Netherlands in terms of reduced maternal morbidity and cost savings.

Ned Tijdschr Geneeskd. 2008;152:1323-8

Samenvatting

Doel

Identificatie van factoren die de kans op een succesvolle uitwendige versie van kinderen in stuitligging beïnvloeden, en evaluatie van het effect dat poliklinische, geprotocolleerde, uitwendige versie heeft op de wijze van bevallen.

Opzet

Retrospectieve analyse.

Methode

In 2003 werd een protocol voor uitwendige versie ontwikkeld op de polikliniek Verloskunde van het Catharina-ziekenhuis te Eindhoven; dit werd getoetst in een ‘versiespreekuur’. Van alle zwangeren bij wie in de periode januari 2004-juni 2006 tijdens dit spreekuur een poging tot uitwendige versie was uitgevoerd, werden obstetrische kenmerken en de partus geanalyseerd. Van de versies werd 85 uitgevoerd door dezelfde 2 personen (1 verloskundige en 1 gynaecoloog), volgens het protocol.

Resultaten

Uitwendige versie bleek succesvol bij 96 van de 209 zwangeren (46). Bij 1 zwangere moest na de versie een spoedsectio worden verricht wegens een partiële abruptio placentae. Nullipariteit, onvolkomen stuitligging en een laag geboortegewicht van de baby hingen in deze studie samen met een kleinere kans op een succesvolle versie. In de groep waarin de versie succesvol was, was het percentage geboorten via sectio caesarea aanmerkelijk lager (9 versus 83; oddsratio: 0,21; 95-BI: 0,09-0,51).

Conclusie

Uitwendige versie die volgens een standaardprotocol werd uitgevoerd door een vast team, bestaande uit een verloskundige en een gynaecoloog, bleek effectief te zijn: door uitwendige versie nam het aantal aterme stuitliggingen af en daarmee het percentage sectio’s. Dit kan leiden tot een aanzienlijke gezondheidswinst voor de moeder en een belangrijke kostenbesparing voor de gezondheidszorg in Nederland.

Ned Tijdschr Geneeskd. 2008;152:1323-8