Dames en Heren,
De term ‘levensmoeheid’ heeft zijn intrede gedaan met een casus die landelijke bekendheid verkreeg: het overlijden van de 86-jarige oud-senator Brongersma, die van een arts hulp bij zelfdoding kreeg.1 De casus sprak om een aantal redenen tot de verbeelding. Er werd benadrukt dat de betrokkene niet leed aan een omschreven medische aandoening. Daarmee werd de casus een testcase voor de gedachte dat iemands ‘lijden onder het leven in het algemeen’ een reden kan zijn om hem of haar te helpen sterven. Vooral omdat Brongersma landelijk bekend was, vroegen velen zich af of hij werkelijk niets mankeerde. Ook binnen de kringen van de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie (NVVE) kreeg de zaak veel aandacht. Er ontstond zelfs een nieuwe term, die mogelijk nog verwarrender is dan de eerstgenoemde: ‘klaar-met-levensituatie’. Van Ree wijdde aan de zaak-Brongersma een interessante beschouwing waarmee hij probeerde het accent te leggen op de…
Reacties