Leopold Meyler (1903-1973): een pionier op het gebied van bijwerkingen van geneesmiddelen

- In 1951, more than a decade before the first rumblings of the thalidomide catastrophe, a remarkable book appeared in the Netherlands under the authorship of Leopold Meyler. It appeared a year later in an English translation, as Side effects of drugs. This was a remarkable book at a time that medical interest in drugs – and particularly new drugs – was limited almost entirely to their proven or possible therapeutic benefits. Meyler was a specialist in internal medicine in Groningen. He was Jewish and was forced to go into hiding during World War II. He suffered a great deal during this time and after the war he was admitted to a sanatorium where he was treated for tuberculosis. It was here that he was advised to start the systematic collection of adverse-drug reactions reported in literature. Initially there was quite a lot of criticism of his work but it gradually gained recognition and he was appointed the first professor of Clinical Pharmacology at Groningen University in 1968. In his own time his was a lone voice crying in the wilderness. Had his voice been heeded earlier, the extent of the thalidomide disaster might well have been much more limited. His work still continues to contribute to the safe use of drugs.

Samenvatting

In 1951, meer dan tien jaar voor de eerste berichten over ernstige bijwerkingen van thalidomide, verscheen er in Nederland een opmerkelijk boek met Leopold Meyler als auteur: Schadelijke nevenwerkingen van geneesmiddelen. Dit boek werd een jaar later in het Engels uitgegeven onder de titel ‘Side effects of drugs’. Het opmerkelijke van dit boek is dat het uitkwam in een tijd dat er vooral aandacht was voor de zegeningen die bestaande en nieuwe geneesmiddelen met zich meebrachten. Meyler was internist in Groningen. Hij leed als jood ernstig onder de oorlog. Omdat hij tuberculose opgelopen had, werd hij na de oorlog behandeld in een sanatorium, waar hij het advies kreeg bijwerkingen van geneesmiddelen, zoals beschreven in de literatuur, systematisch te verzamelen. Hoewel er aanvankelijk nogal wat kritiek was op zijn werk, kwam er toenemend waardering. Hij werd in 1968 in Groningen benoemd als de eerste hoogleraar Klinische Farmacologie in Nederland. In zijn eigen tijd was hij een roepende in de woestijn. Was er eerder naar hem geluisterd, dan had de ramp rond thalidomide wellicht niet zo'n enorme omvang gekregen. Zijn werk, dat wordt voortgezet, draagt nog steeds bij aan een veilig geneesmiddelengebruik.