De behandeling van diepe tweedegraads en derdegraads brandwonden wordt in de literatuur uitvoerig beschreven. Over de therapeutische overwegingen bij eerstegraads en oppervlakkige tweedegraads verbrandingen is echter veel minder gepubliceerd. Dit blijkt onder meer uit het feit dat bij de computersearch, ter voorbereiding van dit artikel, slechts 31 publikaties aan de therapie van oppervlakkige brandwonden bleken gewijd, op een geheel van 1125 publikaties over brandwondentherapie sinds 1983.
In de gemiddelde huisartsenpraktijk worden echter hoofdzakelijk deze oppervlakkige brandwonden gezien.1 Deze behoren tot de kleine kwalen of aandoeningen, waarvoor wel een adequate maar geen ingrijpende behandeling nodig is.
In het volgende wordt daarom een overzicht gegeven van enkele inzichten omtrent vóórkomen, diagnostiek en conservatieve behandeling van oppervlakkige verbrandingen.
Epidemiologie
Exacte incidentiecijfers van brandwonden in de huisartspraktijk in Nederland zijn spaarzaam. Volgens cijfers van de Continue Morbiditeits Registratie bedraagt het totale aantal nieuwe gevallen van (oppervlakkige plus diepe) verbrandingen per standaardpraktijk (2350 patiënten)…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties