‘Latijns [sic]… is geen moeilijke taal’ zei mijn docent klassieke talen als je een vertaling had verknoeid. Hij gaf je een pepermuntje en een herexamen. In essentie had hij gelijk: de grammatica was consequent en na enig gepuzzel was de zinstructuur altijd te achterhalen. Probleem was dat er veel woorden totaal niet op het Nederlands leken. Deze woorden hadden we ooit moeten leren, maar waren we vergeten gedurende de schoolcarrière. In de bovenbouw mocht je een woordenboek gebruiken, maar het opzoeken kostte veel tijd en het examen ging gepaard met het besef dat het handig was geweest om een grotere…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 2011;155:B732
Vakgebied
Reacties