Kanttekeningen bij een casus over hulp bij zelfdoding bij een patiënt met een organisch-psychiatrische stoornis

- Well-documented case histories concerning the role of physicians in assisted suicide are rarely published in medical journals even in the Netherlands; this applies in particular if the patient's suffering is mainly due to a psychiatric disorder. In this issue physician-assisted suicide is described in a patient suffering from a psycho-organic disorder. The case illustrates the problems the attending physician encountered in his decision-making process against the background of the actual professional views and the legal regulations in the Netherlands. When the doctor's considerations as well as his actions are discussed with reference to the official criteria and regulations, the conclusion is that notwithstanding some minor procedural inconsistencies, he acted in accordance with the accepted medical, ethical, and legal standards in this country.

Zie ook de artikelen op bl. 881 en 905.

Hulp bij zelfdoding bij patiënten met een psychiatrische stoornis komt in Nederland slechts enkele malen per jaar voor.1 Goed gedocumenteerde casuïstiek is nog zeldzamer en blijft als regel beperkt tot juridische processtukken. De klinische les van Van der Meer et al. in dit tijdschriftnummer betreft weliswaar niet een uitsluitend psychiatrische casus, maar is voldoende illustratief om nader aandacht te besteden aan het besluitvormingsproces dat uiteindelijk leidde tot hulp bij zelfdoding.2 Vooruitlopend daarop maak ik enkele algemene opmerkingen.

De discussie over de (on)toelaatbaarheid van hulp bij zelfdoding bij psychiatrische patiënten is in Nederland ruim 10 jaar geleden op gang gekomen. Aanleiding hiertoe was een (niet gepubliceerde) afwijzing van het Medisch Tuchtcollege in Groningen in 1987 aangaande een klacht van de inspecteur voor de geestelijke volksgezondheid tegen een psychiater die hulp bij zelfdoding had verleend. In hoger beroep wees het…