Intraveneuze hoge dosis methylprednisolon effectief als behandeling van idiopathische trombocytopenische purpura bij volwassenen

To determine the efficacy of a short intravenous course of high-dose methylprednisolone compared with the standard treatment with prednisone for adult patients with idiopathic thrombocytopenic purpura (ITP).

Design

Retrospective.

Methods

For all patients diagnosed with ITP between January 1rst 1988 and January 1rst 1998 in the University Hospital Vrije Universiteit, Amsterdam, the Netherlands, data were obtained until June 1rst 1998. These patients had received a brief course of treatment with methylprednisolone i.v. (1 g per day on three successive days in the outpatient department) or the standard treatment (protracted oral treatment with prednisone). A response was defined as a rise in platelet count of > 50 × 10⁹/l. When a remission lasted more than a year a patient was defined as longterm responder.

Results

The results concerned 41 patients. The prednisone group comprised 7 males and 20 females, mean age 39 years, the methylprednisolone group comprised 2 males and 12 females, mean age 43 years. Initial treatment with prednisone or methylprednisolone resulted in equal response rates of, respectively, 63 (17/27 patients) and 64 (9/14 patients). The number of longterm responders was 8 of 27 patients in the prednisone group and 2 of 14 patients in the methylprednisolone group. At time of relapse 22 patients were treated with the other treatment modality. The response rate in the group of patients treated with prednisone after first-line treatment with methylprednisolone, was 67 (6/9), for methylprednisolone after first-line treatment with prednisone the response rate was 23 (3/13).

Conclusion

A short intravenous course of high-dose methylprednisolone is effective as initial treatment of adults with ITP. Toxicity of longterm treatment with prednisone can be avoided in a number of patients with ITP. In patients refractory to treatment with methylprednisolone, the response rate to second-line treatment with prednisone was not negatively influenced, since two thirds of these relapsing patients subsequently responded to prednisone.

Samenvatting

Doel

Het bepalen van de effectiviteit bij patiënten met idiopathische trombocytopenische purpura (ITP) van kortdurend intraveneuze behandeling met een hoge dosis methylprednisolon in vergelijking met de standaardbehandeling met prednison.

Opzet

Retrospectief.

Methoden

Van alle patiënten met ITP, gediagnosticeerd tussen 1 januari 1988 en 1 januari 1998 in het Academisch Ziekenhuis Vrije Universiteit te Amsterdam, werden gegevens verzameld tot 1 juni 1998. Zij waren kortdurend behandeld met methylprednisolon intraveneus (1 g per dag op 3 achtereenvolgende dagen op de polikliniek toegediend) of met de standaardtherapie (langdurige orale toediening van prednison). Een respons op therapie werd gedefinieerd als een stijging van het trombocytenaantal met meer dan 50 × 10⁹/l. Indien de remissieduur langer dan 1 jaar was, werd gesproken van een langdurige respons.

Resultaten

De gegevens betroffen 41 patiënten. De prednisongroep bestond uit 7 mannen en 20 vrouwen, met een gemiddelde leeftijd van 39 jaar; de methylprednisolongroep bestond uit 2 mannen en 12 vrouwen, met een gemiddelde leeftijd van 43 jaar. Initiële therapie met prednison of methylprednisolon resulteerde in beide groepen in een responspercentage van juist boven 60 (respectievelijk 27/17 en 9/14 patiënten). In de met prednison behandelde groep hadden 8 van de 27 patiënten een langdurige respons, in de methylprednisolongroep was dat bij 2 van de 14 patiënten het geval. Bij 22 patiënten werd bij een recidief overgegaan tot de andere behandelingsmogelijkheid. Het responspercentage in de groep patiënten behandeld met prednison, na initiële behandeling met methylprednisolon, was 67 (6/9), en in de methylprednisolongroep, na initiële behandeling met prednison, 23 (3/13).

Conclusie

Kortdurende intraveneuze behandeling met een hoge dosis methylprednisolon is effectief als initiële behandeling voor ITP. Bij een klein aantal patiënten kan de toxiciteit van langdurig prednisongebruik vermeden worden. De kans om bij een afwezige respons op methylprednisolon alsnog op prednison een reactie te zien, blijkt niet negatief beïnvloed te worden: tweederde van de patiënten reageert vervolgens op prednison.