Het ontwikkelingsaspect in de kinderpsychiatrie en de kinderneurologie

Dames en Heren,

In 1799 begon de jonge Parijse arts Jean-Marc-Gaspard Itard de behandeling van de ‘Wilde van Aveyron’, een op 12 jaar oud geschatte jongen die in de bossen van Aveyron gevonden was.1 De jongen was naakt, vervuild en vermeed elke vorm van contact. Hij sprak niet, maar kon alleen brommende geluiden voortbrengen, hij at als een dier en was ongevoelig voor kou, hitte of pijn. Itard had de overtuiging dat de jongen te genezen was. Naar zijn mening was de achterstand van deze jongen te wijten aan het ontbreken van interacties met de medemens, waardoor hij de voor een normale ontwikkeling noodzakelijke ervaringen miste. Itard dacht dat de jongen als een normaal mens zou functioneren als hij hem de gemiste ervaring met een systematische training alsnog zou kunnen geven. Twee jaar intensieve behandeling konden de hooggespannen verwachtingen echter niet waarmaken, waarschijnlijk omdat de jongen fundamenteel zwakzinnig was…