Het maligne neurolepticasyndroom: wel of geen volledige antistollingsbehandeling?

Klinische praktijk
M.A. van Agtmael
P.N. van Harten
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 1992;136:1870-2
Abstract

Samenvatting

Aan de hand van een casus waarin een fatale longembolie optrad als complicatie van het maligne neurolepticasyndroom (MNS) wordt de mogelijke rol besproken van volledige antistollingsbehandeling bij dit ziektebeeld. Het syndroom gaat gepaard met een aantal risicofactoren voor het ontstaan van trombo-embolische complicaties, te weten: langdurige immobiliteit; ernstige rigiditeit, waardoor een vertraging optreedt van de bloedstroom door het diep veneuze systeem; hypovolemie, waardoor de viscositeit van het bloed is toegenomen en de stolling wordt geactiveerd bij een eventuele rabdomyolyse. Bij een literatuuranalyse van 115 gevallen van MNS bleek bij 3 van de in totaal 13 overleden patiënten (23) een longembolie de doodsoorzaak te zijn. De beschreven casus, geplaatst in het kader van de gegevens van de literatuurstudie en de genoemde theoretische beschouwingen, is voor ons aanleiding om volledige antistollingsbehandeling te overwegen als aanvullende behandeling bij patiënten met MNS.

Auteursinformatie

St. Elisabeth Hospitaal, afd. Interne Geneeskunde, Breedestraat 193, Willemstad, Curaçao, Nederlandse Antillen.

M.A.van Agtmael, assistent-geneeskundige.

Psychiatrisch Ziekenhuis, Dr.David Ricardo Capriles Kliniek, Curaçao.

P.N.van Harten, psychiater.

Contact M.A.van Agtmael. Vanaf 1 oktober 1992: Onze Lieve Vrouwe Gasthuis, 1e Oosterparkstraat 179, 1091 HA Amsterdam

Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG

Ook interessant

Reacties