Het lupusanticoagulans: een oud fenomeen in een nieuw perspectief

Dames en Heren,

Sinds de eerste beschrijving van een circulerend anticoagulans bij patiënten met lupus erythematosus disseminatus (LED) (het zgn. lupusanticoagulans, LAC) in 19521 zijn ruim 800 personen met dit fenomeen in de literatuur vermeld. Het LAC is een verworven remmer van het stollingsmechanisme, die in fosfolipiden-afhankelijke stollingstests tot een verlengde stollingstijd leidt die niet corrigeerbaar is door toevoeging van een gelijke hoeveelheid normaal plasma aan het plasma van de patiënt. Antistoffen gericht tegen fosfolipiden zijn de oorzaak van dit verschijnsel.2 Ruim de helft van de patiënten met LAC heeft LED. Het voorkomen van LAC bij LED wordt verschillend opgegeven, uiteenlopend van 0,4 tot 65.3

Het belang van het herkennen van LAC lag tot voor kort in het differentiëren met andere anticoagulantia die, in tegenstelling tot LAC, met een hemorragische diathese gepaard gaan.3 Doordat in de laatste vijf jaren duidelijk verband is aangetoond tussen de aanwezigheid…