Het huisartsgeneeskundig handelen bij urethritis. II. Toetsing van het medisch handelen aan het protocol

To describe general practitioners‘ approach to and management of urethritis in men, and to compare this with a general practice protocol for urethritis.

Design

Descriptive.

Setting

General practices in Amsterdam.

Patients and methods

In 13 general practices in Amsterdam (23.510 patients, of whom 11.627 men) all episodes of urethritis in men (n = 55) were recorded during one year (complaints, medical management, diagnosis, medication, follow-up).

Outcome measures

Description of the diagnostic and therapeutic approach and the course of episodes; rough comparison with the urethritis protocol.

Results

In 25 the urine sediment was examined; other office tests were rarely performed. In 30 to 40 out of office microbiological tests were performed. In 50 of new diagnoses medication was underdosed, in some cases medication was wrong or not broad enough. In 25 explicit education was offered. In 22 new medication was given in the follow-up encounter.

Conclusions

(Comparison with protocol.) Urine sediment examination as an effective test is performed insufficiently often. Other office tests are rarely performed, in accordance with the protocol. Out of office microbiological tests are performed too often, judged by the few changes of diagnosis and the character of new medication in the follow-up. First treatment is often underdosed and sometimes wrong. First treatment should preferably be broad, adequately dosed and independent of out of office microbiology. Too little education is given concerning the risks of ascending infections in female partners and of HIV infection. The referral rate is very low. It is important to pay attention to the outcome of this study in (postgraduate) education for general practitioners, as they treat the vast majority of urethritis patients.

Samenvatting

Doel

Beschrijven van het medisch handelen van huisartsen bij urethritis bij mannen, en vergelijken van deze gegevens met een huisartsgeneeskundig protocol voor urethritis.

Opzet

Descriptief.

Plaats

Huisartspraktijken in Amsterdam.

Patiënten en methoden

In 13 huisartspraktijken (23.510 patiënten, van wie 11.627 mannen) werden een jaar lang alle episoden van urethritis bij mannen (n = 55) in detail geregistreerd (klacht, medisch handelen, diagnose, medicatie, follow-up).

Uitkomstvariabelen

De diagnostische en therapeutische handelingen en het verloop van episoden worden beschreven, en marginaal getoetst aan het urethritis-protocol.

Resultaten

Bij 25 werd het urinesediment onderzocht, zelden werd ander onderzoek in eigen beheer verricht. Bij 30-40 werd microbiologisch onderzoek elders verricht. Bij 50 der nieuwe diagnosen was de medicatie te laag gedoseerd, en in enkele gevallen was deze te smal of verkeerd. Er werd bij 25 expliciet voorlichting gegeven. Bij 22 werd in de follow-up een nieuwe behandeling ingesteld.

Conclusie

(Bij vergelijking met het protocol.) Er werd te weinig gebruik gemaakt van het juist zo doeltreffende onderzoek van het sediment. Ander onderzoek in eigen beheer werd zelden verricht, conform het protocol. Er werd meer onderzoek elders verricht dan nodig lijkt, gezien de weinige diagnosemutaties en de aard van de behandelingen in de follow-up. De medicatie bij het eerste consult was vaak te laag gedoseerd, soms was deze te smal of onjuist. Een eerste, brede behandeling in een juiste dosis verdient de voorkeur: ze biedt grote zekerheid en hoeft niet te worden bijgesteld. Er werd te weinig voorgelicht gezien de risico's voor vrouwelijke partners (opstijgende infectie) en het risico op transmissie van HIV. Er werd zeer weinig verwezen. Nadere aandacht voor deze uitkomsten in onderwijs en nascholing is van belang, omdat huisartsen in Nederland het overgrote deel van de urethritiden bij mannen behandelen.