Het effect van medicamenteuze vervolgbehandeling na succesvolle elektroconvulsietherapie voor therapieresistente depressie is nog teleurstellend

Klinische praktijk
A.F.G. Leentjens
W.W. van den Broek
T.K. Birkenhäger
P. Moleman
J.A. Bruijn
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 1996;140:241-3

Zie ook het artikel op bl. 260.

Inleiding

Elektroconvulsietherapie (ECT) wordt tegenwoordig weer in toenemende mate toegepast in Nederland. De belangrijkste indicatie voor ECT is de therapieresistente depressie, dat wil zeggen een depressie waarbij adequate medicamenteuze behandeling niet effectief is gebleken. Wanneer bij een patiënt in verband met weigering van voedsel en vocht, gevaarlijke zelfverwaarlozing of ernstige suïcidaliteit snel therapeutisch resultaat geboekt moet worden, is ECT de behandeling van eerste keus. Hiernaast is er nog een aantal minder vaak voorkomende indicaties.12 In de praktijk beperkt de toepassing van ECT zich echter voornamelijk tot de eerdergenoemde therapieresistente depressies. Over de behandelstrategie die men zou moeten volgen alvorens over te gaan tot ECT bestaat geen consensus. In Nederland wordt in de meeste klinieken het schema gevolgd dat is voorgesteld door Nolen en Hoogduin.3 Zij adviseren tot ECT over te gaan als een depressie niet hersteld is na behandeling met…

Auteursinformatie

Academisch Ziekenhuis Rotterdam-Dijkzigt, afd. Psychiatrie, Dr. Molewaterplein 40, 3015 GD Rotterdam.

A.F.G.Leentjens, assistent-geneeskundige; W.W.van den Broek en J.A. Bruijn, psychiaters.

Psychiatrisch Centrum Bloemendaal, afd. Biologische Psychiatrie, Den Haag.

T.K.Birkenhager, psychiater.

Moleman Research, Amerongen.

Dr.P.Moleman, farmacoloog.

Contact W.W.van den Broek

Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG

Ook interessant

Reacties