Het belang van medische casuïstiek te midden van 'evidence-based' geneeskunde en moleculaire verklaringen

- Over the past few decades case reports have become a much maligned form of medical research. Does the case report still have a place in modern medical science, which is based on evidence-based medicine on the one hand and genomics on the other? The answer is an emphatic ‘yes’: clinical case descriptions form a necessary basis for detecting new ideas – new disease entities, new aetiological clues, side effects and new treatments. They are also necessary in medical education, and are a time-honoured cornerstone of quality assurance: the clinical pathological conference where difficult or rare cases are discussed for the benefit of all. Case reports form the basis of progress in clinical science, independent of basic subjects or epidemiological insights. They will continue to be necessary in a context of discovery. Moreover, they can also provide convincing clinical evidence. Finally, a well-written case report must clearly state what is already known and what the case report adds to this.

Samenvatting

De afgelopen decennia zijn casuïstische mededelingen als een minder waardevolle vorm gezien van medisch-wetenschappelijk onderzoek. Heeft de ziektegeschiedenis nog wel een plaats in de huidige medische wetenschap, die is gebaseerd op klinisch bewijs enerzijds en genetische inzichten anderzijds? Het antwoord is een nadrukkelijk ‘ja’: ziektegeschiedenissen vormen een noodzakelijke basis voor het ontstaan van nieuwe ideeën – nieuwe ziektebegrippen, nieuwe etiologische inzichten, nieuwe bijwerkingen en nieuwe behandelingen. Ook zijn ze nodig in de medische opleiding en zijn ze een aloude hoeksteen van kwaliteitsbewaking: in de klinisch-pathologische conferentie waar moeilijke of zeldzame ziektegeschiedenissen worden bediscussieerd en die nuttig is voor alle aanwezigen. Ziektegeschiedenissen vormen de basis van vooruitgang in de klinische wetenschap, onafhankelijk van basisvakken of epidemiologische inzichten. Daarom blijven ze nodig. Bovendien kan een ziektegeschiedenis op zich overtuigend zijn als klinisch bewijs. Bij het beschrijven van casuïstiek dient men te expliciteren wat reeds bekend is en wat de ziektegeschiedenis daaraan toevoegt.