Gunstig effect van oefentherapie bij urine-incontinentie in de huisartspraktijk vooral afhankelijk van therapietrouw en motivatie

Determining the factors which influence the succes of training therapy in women suffering from urinary incontinence.

Design

Descriptive.

Setting

Thirteen general practices in Nijmegen and environs, the Netherlands.

Method

A total of 110 women between 20 and 65 years old, suffering from urinary incontinence were examined by their general practitioners. Age, personality, parity, psychological features and type, duration, severity, beginning of the disease, as well as the presence of cystocele or prolapse were recorded. Women were asked about their own experiences regarding factors that influenced success. The treatment consisted of training of pelvic muscles in stress incontinence and bladder training in urge incontinence. Outcomes and compliance were measured 3 and 12 months after start of treatment by means of a so-called incontinence diary.

Results

After 3 months the mean frequency of urine loss per week diminished from 21 to 8, and after 12 months to 6 times. Compliance was the most important contribution to success. Patients were more motivated to practise when the subjective burden of the urine loss was more severe. Other features did not influence success.

Conclusion

Women who succeed in loyally carrying out the training procedures benefit the most by the treatment. Attention to motivation and compliance is essential to success of the therapy.

Samenvatting

Doel

Het onderzoeken van factoren die het succes van oefentherapie bij vrouwen met urine-incontinentie beïnvloeden.

Plaats

Dertien huisartspraktijken in Nijmegen en omstreken.

Methode

In totaal werden 110 vrouwen onderzocht van 20-65 jaar die voor de klacht urine-incontinentie hulp vroegen aan hun huisarts. Hierbij werden patiëntkenmerken (leeftijd, pariteit, psychologische gegevens) en ziektekenmerken (type, duur, ernst, aanvang, cystocele en prolaps) vastgelegd. Bovendien werd de vrouwen gevraagd naar hun eigen ervaringen met betrekking tot belemmerende en stimulerende factoren voor succes. De door de huisarts ingestelde behandeling bestond uit bekkenbodemspieroefeningen in geval van stress-incontinentie en uit blaastraining bij urge-incontinentie.

De resultaten werden na 3 en na 12 maanden gemeten aan de hand van een incontinentiedagboek. Tevens werd de mate van therapietrouw beoordeeld.

Resultaten

Na 3 maanden was de gemiddelde frequentie van het urineverlies per week gedaald van 21 naar 8, na 12 tot 6. Therapietrouw vormde de belangrijkste bijdrage tot succes, zowel na 3 als na 12 maanden. Patiënten waren meer gemotiveerd om te oefenen, naarmate zij zich meer gehinderd voelden door het urineverlies. De andere patiënt- en ziektekenmerken waren voor het succes niet van belang.

Conclusie

Vrouwen die erin slagen om het oefenschema trouw in de dagelijkse praktijk toe te passen, vinden het meeste baat bij de behandeling. De therapietrouw hangt in belangrijke mate af van de ervaren last. Aandacht voor de motivatie van patiënten en voor de implementatie van de oefeningen is voor het slagen van de therapie onmisbaar.