Sinds het begin van deze eeuw is er een sterke groei geweest van geheugenpoliklinieken in ons land. Dat blijkt uit een recent artikel op basis van een vragenlijstonderzoek,1 dat elders in dit tijdschrift beknopt wordt weergegeven.2 De belangrijkste boodschap lijkt te zijn dat er een enorme variatie is in de organisatie van deze poliklinieken en in hun aanbod aan diagnostiek en behandeling. Het is de vraag of dit erg is.
De afgelopen 40 jaar zijn in veel westerse landen geheugenpoli’s ontstaan.3 Hoewel er geen eenduidige definitie van een geheugenpolikliniek is, bestaat het aanbod meestal uit een combinatie van meer of minder uitgebreide diagnostiek en het opstellen van een zorgbehandelplan.
Het vragenlijstonderzoek naar de geheugenpolikliniek laat zien dat dit instituut niet meer weg is te denken, nu 71% van de ziekenhuizen over zo’n poli beschikt. De uitgebreide semi-kwantitatieve analyse geeft echter geen antwoord op de vraag of dit grote aantal klinieken heeft geleid tot betere zorg.
Eerder onderzoek uit het Verenigd Koninkrijk liet grote praktijkvariatie zien, zonder verband tussen enerzijds de omvang of inrichting van de zorg en anderzijds de voor de patiënt relevante uitkomsten.4 Het ligt voor de hand dat voor specifieke groepen, zoals jonge mensen met dementie, een expertisecentrum van groot belang is. Maar het is onzeker of het merendeel van de ouderen met dementie echt beter…
Reacties