Gewrichtssparende behandelingen van de knie

Geachte auteurs,

Hartelijk dank voor uw mooie overzicht van de gewrichtssparende behandelingen bij jongere patiënten met intra-articulaire pathologie van de knie. Wat ik in uw uitleg en algoritme in Figuur 2b nog mis is een beschrijving van de beenas. Al in 2012 beschreven Verdonk en collega's 'the whole picture' van kniehomeostase. Ook bij patiënten die worden behandeld aan meniscus-, kruisband- of kraakbeenletsels zonder pre-existente artrose maar met een varus- of valgus deformatie, kan een standcorrectie bijdragen aan het optimaliseren van de kniehomeostase, om zo hopelijk weer een volledig 'tevreden' knie terug te krijgen. Overigens vroeg ik mij nog af wat er met de linker fibula van uw patiënte uit het eerste voorbeeld (Figuur 1) aan de hand was, wellicht een doorgemaakte fractuur? 

Voor de steeds jonger ouder wordende knie zijn er blijkbaar geen andere verklaringen in de geneeskunde/ orthopedie voorhanden dan dat we te dik zijn, te veel sportblessures oplopen en we veel sneller naar de dokter lopen met pijn. 

De incidentiestijgingen voor artrose en ook voor "rugklachten" die in de Toekomstverkenningen van het RIVM al een paar keer een exponentiele stijging laten zien naar 2040 en 2050 zijn losgezongen van de curve, die bij "vergrijzing" past. Er moet dus een zeer breed inwerkende leefstijl op jongere leeftijd verantwoordelijk zijn. Zoals bij veel andere leefstijlaandoeningen kunnen de bewegingsarmoede en, heel belangrijk, de effecten van het vele zitten de kwaliteit van het kraakbeen doen verminderen, overigens net als de kwaliteit ons bot. 

Vanuit de biomechanische kennis over de meest natuurlijke uitlijning van ons skelet (alignement) weten we dat een afwijking hiervan snel lokale overbelasting (overload) of scheefbelasting (shearstress) van het kraakbeen. 

Uit de klassiek orthopedische/ biomechanische kennis, opgestart door Leonardo da Vinci,  is het ontwikkelen van een natuurlijke lichaamshouding (alignement) in de hele fase van groei de belangrijkste vorm van preventie op latere "slijtagekans" van rug en gewrichten. Uit dit denken is in de 19e eeuw op het werk van Per Ling de heilgymnastiek en de schoolgymnastiek ontstaan en ( na late start) ook in ons land lang verantwoordelijk geweest voor zo natuurlijk mogelijke houdingen en optimale functionaliteit van het steun- en bewegingsapparaat bij de jeugd. Maar op iedere leeftijd kan werken aan verbetering houding en functionaliteit (oefentherapie, yoga, Pilates, dance, etc.etc.) de gevolgen van ons vele (verkeerde) zitten verminderen of uitstellen. Wij schreven in de orthopedie voorheen bij varus in de knieveelvuldig schoenaanpassingen voor om de belasting van mediaal naar lateraal te verplaatsen.  Je hoort er nooit meer over. Maar de grootste kans op preventie is herstel van kennis in het opvoedingssysteem (ook ouders) en onderwijs om een orthopedisch verantwoorde lichamelijk opvoeding naar een gezonde houding  te gaan waarborgen. Vorig jaar vanuit Houdingnet (toen nog) minister Dijkgraaf op het ongelukkige verdwijnen van deze kennis uit opleidingen ALO, CIOS, Fysiotherapie en helaas ook geneeskunde aan te geven. Dijkgraaf zag in zijn antwoord het ministerie alleen "stelselverantwoordelijk", dus niet voor de inhoud.  Pennywise in het Onderwijs is poundfoolish in de Zorg gebleken en dat zal zo blijven.