Generatie patiënten van straks: denk na!

Benijdt u jonge dokters vanwege het arbeidstijdenbesluit? U hebt vast weleens uw vingers gebrand aan een hete oven. Of uw knie lelijk opengehaald. Kunt u die pijn nog exact zo oproepen?

Zó kijkt de oude generatie ook vanaf het rode pluche naar de jonge generatie dokters. Onder het mom van ‘wij moesten vroeger nog veel harder werken’ zijn ze vergeten hoe dat werkelijk voelde.

Natuurlijk, als u nu terugkijkt, 20-30 jaar later, dan viel het achteraf best mee. Immers, u zit hier nog, en wat heeft u in die tijd toch veel geleerd. Maar hebt u uw patiënten altijd evenveel recht gedaan? Was u tijdens die ellenlange diensten altijd even alert? Hoe voelde het om achteraf te moeten toegeven dat u het eigenlijk niet kon of niet wist, maar niet durfde te vragen? Of had u in al die diensturen alleen de pot goud aan het eind van de regenboog in uw hoofd? En oh ja, hoe fijn was het dat uw vrouw thuis zat om uw kinderen op te voeden? Wat leuk dat u op zondag het vlees voor ze kon snijden, terwijl u ze de rest van de week niet zag. Wat was het toch een mooie tijd?

Als ik terugkijk op mijn eerste dansles, waarbij ik alleen aan de kant overbleef, kan ik dat nu ook heel goed relativeren. Maar leuk vond ik het niet. Komt u nu toch eens van dat pluche af en denk eens écht terug aan die tijd. De bazen van nu zijn de opvoeders van de nieuwe generatie dokters. U bent het rolmodel. U wilt straks toch niet uw heup erin laten schroeven door een chirurg in opleiding die wat laconieker staat ten opzichte van uw postoperatief beenlengteverschil, omdat hij of zij daarvoor zijn baas niet wakker durft te bellen? U wilt toch niet dat uw vrouw met hevige pijn naar huis wordt gestuurd, omdat ruziënde consulenten het ‘niet hun vakgebied’ vinden? U wilt toch niet dat uw vriend met vermoedelijk cholangitis ongezien, maar telefonisch verordonneerd door de arts, in een bedje wordt gelegd?

Uw positie nú is in zekere zin benijdenswaardig en zal door de volgende generatie dokters niet meer meegemaakt worden. De jonge dokter van nu is vaak óók moeder. De patiënt wordt steeds mondiger en is niet per definitie vol respect voor de dokter. Je kunt niet meer ‘gewoon je gang gaan’ zonder ‘geranked’ te worden en bekneld te raken tussen prestatie-indicatoren en verzekeringsmaatschappijen. Het salaris dat u ontvangen heeft zal niet meer maatschappelijk verantwoord worden geacht, evenmin als het middagje golfen tijdens ‘de supervisie van de poli’. De maatschappij wil alerte, betrokken, goed geschoolde dokters en zeg nou zelf: ú als toekomstige patiënt wil dat zelf toch ook?