Dames en Heren,
Na operatieve behandeling van een fractuur van het bekken of de onderste extremiteiten mogen patiënten de fractuur
minstens enkele weken niet belasten. Dit is de algemene consensus, maar is dit strikte beleid wel gerechtvaardigd? In dit artikel beschrijven we drie casussen waarbij we bewust afweken van de vigerende protocollen en laten zien wat de gevolgen zijn van deze alternatieve benaderingswijze.
In 1770 kreeg de eerste patiënt een interne fixatie voor een niet-genezende fractuur.1 De chirurgen Lapujode en Sicre openden de huid en onderliggende weefsels van de bovenarm en fixeerden de humerusfractuur met een koperdraad. Na 2 maanden bedrust overleed de patiënt echter. Of dit het gevolg was van kopervergiftiging, een longembolie of een infectie is nooit achterhaald, maar de medische stand was onthutst.
Pas aan het einde van de 19e eeuw durfde men het opnieuw aan om gesloten fracturen inwendig te stabiliseren. De
internationale doorbraak ontstond…
Reacties