Het is meer dan 25 jaar geleden gebeurd, maar het heeft een onuitwisbare indruk gemaakt. Ik was een jonge intensiviste en leerde hoeveel begrip, liefde en onbaatzuchtigheid onder de oppervlakte van het menselijk gedrag aanwezig kunnen zijn.
Hij kwam bij mij op de Intensive Care na een trepanatie in verband met een hersentumor. Hij was 13 jaar oud. Die zat er al een jaar of vijf, maar deed niet veel kwaad. Hij ging gewoon naar school en kon goed leren. Hij had geen neurologische uitval en speelde met zijn vriendjes, reden waarom zijn ouders destijds besloten in eerste instantie niets aan de tumor te laten doen. Maar uiteindelijk was er toch iets wat hen deed besluiten om naar de neurochirurg terug te gaan: de tumor onderdrukte de groeihormoonproductie en waar zijn vriendjes de puberteitsgroeispurt ingingen, bleef hij de lengte van een achtjarige houden. En zoals dat gaat bij kinderen, hij…
Artikelinformatie
Reacties