Een onderzoek naar het percentage obducties en naar discrepanties tussen obductiebevindingen en klinische doodsoorzaak op een heelkundige afdeling met extra aandacht voor necrologiebesprekingen

To determine the rate of autopsy and the rate of disparity between autopsy results and the clinically determined cause of death in a surgical ward.

Design

Descriptive.

Method

A total of 12,000 patients were admitted to the surgical ward of the Red Cross Hospital, the Hague, the Netherlands, from January 1999 to December 2002. 305 (3) died during their stay on the ward. By using our standard mortality registration system, it was possible to classify the causes of death, evaluate shortcomings in treatment, and determine the extent of agreement between pre- and post-mortem findings.

Results

Permission for an autopsy was obtained for 136 patients (45). The autopsy rates in patients who died following abdominal aortic surgery, colonic surgery, peripheral artery bypass surgery, and hip surgery were 55, 63, 35 and 30, respectively. In 37 patients (27), the autopsy report revealed a disparity with the clinical cause of death. Patients who died after abdominal aortic surgery or colonic surgery had disparity rates of 33 and 21, respectively. Patients who died after peripheral artery bypass surgery or hip surgery had disparity rates of 13 and 7, respectively.

Conclusion

The overall rate of autopsy was lower (45) than in the period 1992-1998 (60), but remained relatively high in patient groups who were previously found to have a high rate of disparity between pre- and post-mortem findings. Post-mortem examination remains an important tool that can be used to verify diagnosis and treatment and therefore assess the quality of care.

Ned Tijdschr Geneeskd 2005;149:1579-83

Samenvatting

Doel

Op een heelkundige afdeling het obductiepercentage bepalen, alsmede de discrepantie tussen de obductiebevindingen en de klinische doodsoorzaak.

Opzet

Descriptief.

Methode

In de periode januari 1999-december 2002 werden 12.000 patiënten opgenomen op de afdeling Heelkunde; van hen overleden 305 (3). Met een standaardmortaliteitsregistratiesysteem werden de doodsoorzaken, de eventuele tekortkomingen in de verstrekte zorg en de mogelijke verschillen tussen de uitkomsten van de obducties en de klinische doodsoorzaak geanalyseerd.

Resultaten

Bij 136 casussen (45) werd toestemming voor obductie verkregen. Bij patiënten die overleden na een centrale vaatreconstructie bedroeg het obductiepercentage 55, bij patiënten na colonresectie 63, na een perifere bypassoperatie en na een heupoperatie respectievelijk 35 en 30. Bij 37 patiënten (27) werd bij obductie discrepantie met de klinische doodsoorzaak vastgesteld, na een centrale vaatreconstructie en na een colonresectie respectievelijk bij 33 en 21, na perifere bypassoperatie en na een heupoperatie respectievelijk 13 en 7.

Conclusie

In vergelijking met de periode 1992-1998 was het obductiepercentage gedaald van 60 naar 45, maar het percentage bleef relatief hoog in de patiëntengroepen die bij obductie vaak discrepantie vertoonden met de klinische doodsoorzaak. Post-mortemonderzoek blijft van groot belang ter verificatie van diagnostiek en therapie en daarmee van de kwaliteit van zorg.

Ned Tijdschr Geneeskd 2005;149:1579-83