Donatie bij leven – voor de medische opleiding

Inmiddels ben ik een enigszins ervaren neurochirurg, maar ooit was ik een heel erg onervaren neurochirurg, en toch belandden ook destijds mensen bij mij op de operatietafel. Toen ik mijn eerste meningeoom had geopereerd vroeg de voormalige bezitter ervan daarna aan mij: ‘Had je dat al eerder gedaan?’ Toen ik schoorvoetend toegaf van niet, zei ze: ‘Dat dacht ik al, maar je hebt het goed gedaan hoor, jochie.’ Toen ze daarna nog twee weken op de afdeling lag met liquorlekkage, platte bedrust en een externe lumbale drain heeft ze me nooit iets verweten. Het is eigenlijk opvallend dat we slechts bij grote uitzondering meemaken dat patiënten erop staan dat ze door een ervaren staflid geopereerd worden (D4710).

Uit de literatuur blijkt dat een onervaren chirurg wel degelijk meer recidives en complicaties heeft. In dit nummer wordt dat getoond voor het carpale tunnelsyndroom (D4213). Patiënten accepteren dat blijkbaar, want velen van hen beseffen zich natuurlijk net als mijn patiënte dat ze zichzelf doneren aan de medische opleiding.

Het onderwerp van de leercurve speelt vooral onder chirurgen, maar ook in mijn gespreksvoering en intuïtie heb ik een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Voor beschouwend specialisten geldt net zo goed dat ervaringsjaren gewoon tellen en dat je in het begin van je carrière slachtoffers maakt. De vraag is hoe onvermijdelijk dat is, en of we werkelijk alles doen om zo min mogelijk brokken te maken. Ik denk dat we daar nog wel iets kunnen verbeteren (D4602). Wat elke dokter in ieder geval kan en moet doen is het zorgvuldig analyseren van de eigen ‘missers’, maar vooral ook de veel frequentere ‘bijna-missers’ en ‘lucky hits’.

Wat misschien niet voor ons allemaal is weggelegd, is het stoïcisme waarmee een eminente hooggeleerde collega met een ernstige medische klacht op de SEH aangaf dat hij echt eerst door de co-assistent moest worden gezien: ‘Net als iedereen.’