Zelfs met goede richtlijnen kan het doelmatiger maken van zorg een proces van lange adem zijn. Het duurde generaties van huisartsen, kno-artsen en ouders voordat het grote aantal niet-geïndiceerde tonsillectomieën en adenotomieën in Nederland verminderde. Drie jaar na de publicatie van de richtlijn ‘Ziekten van adenoïd en tonsillen in de tweede lijn’ (ZATT) ontstond in 2010 ineens een kantelpunt en namen de aantallen flink af. Kunnen we leren van de vertragende en de versnellende factoren in dit de-implementatieproces om andere trajecten bij de start direct wat meer vaart te geven? Dit is de tweede paneldiscussie van het NTvG bij een serie artikelen over doelmatigheid in de zorg.
Het duurt vaak lang voordat innovaties in de routinezorg zijn geïntegreerd. Andersom kan het ook lang duren voordat routinematige ingrepen waar lang niet alle patiënten baat bij hebben, selectiever worden toegepast. In het kader van de Gezonde Zorg-campagne gaat het NTvG de komende tijd in gesprek met een panel van experts over potentiële verbetering van zorg door middel van de-implementatie, implementatie of substitutie van bestaande zorg. We doen dit steeds aan de hand van een praktijkcasus (D5828) en met in ons achterhoofd het raamwerk van Powers et al. (zie kader).
De huidige casus gaat over de-implementatie van bestaande zorg.
Dat er de afgelopen 100 jaar veel onnodige tonsillectomieën en adenotomieën hebben plaatsvonden, staat inmiddels vast. ‘Huisartsen zijn 21% minder gaan verwijzen tussen 2005 en 2018, kno-artsen zijn 20-35% minder van die verwijzingen gaan opereren, en daardoor is de aanvankelijk enorme praktijkvariatie ook duidelijk afgenomen’, vertelt Juliëtte van…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties