In het begin van de jaren tachtig deed zich bij het röntgenologisch onderzoek van de bloedvaten een nieuwe ontwikkeling voor: de digitale subtractie-angiografie, afgekort DSA. Aanvankelijk was deze methode bedoeld om door middel van een ‘eenvoudige’ intraveneuze injectie van contrastmiddel inzicht te krijgen in de toestand van het arteriële vaatstelsel. Dat was tot voor kort niet anders mogelijk dan door middel van arteriële catheterisatie via de techniek van Seldinger.
Aangezien met de DSA op een voor de patiënt en arts minder belastende wijze goede informatie zou kunnen worden verkregen, waren de verwachtingen hoog gespannen: het zou niet alleen goedkoper zijn, doch ook veel minder tijd vergen van patiënt, arts en overig personeel, alsmede veel minder complicaties veroorzaken. De bij arteriële punctie noodzakelijke opname van enkele dagen zou overbodig zijn.1-4
In dit artikel zal getracht worden een balans op te maken van enige jaren toepassing met afwegingen van voor- en…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties