Dehydratie bij geriatrische patiënten; pathofysiologie, diagnostiek, therapie en preventie

Klinische praktijk
M.G.M. Olde Rikkert
W.H.L. Hoefnagels
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 1993;137:750-3

Zie ook het artikel op bl. 745.

De waterhuishouding van de mens vereist een goed gecoördineerde en complexe interactie tussen verschillende orgaansystemen. Hypo- en hypervolemie zijn het gevolg van verstoring van de waterbalans. Hoewel er weinig epidemiologisch onderzoek gedaan is, lijkt dehydratie een omvangrijk en ernstig probleem bij de oudere patiënt. Afhankelijk van de gehanteerde definitie bleek dat 20-30 van de in een ziekenhuis opgenomen ouderen gedehydreerd is.1 De totale sterfte in deze groep loopt op tot 42.23 Ook komt dehydratie vaak voor bij ouderen die thuis wonen.

Dehydratie kan het best gedefinieerd worden als een afname van de totale hoeveelheid lichaamswater (TLW) ten opzichte van het voor deze persoon optimale watervolume. Er zijn twee vormen te onderscheiden:

– Verlies van uitsluitend water. Hierdoor ontstaat hypernatriëmie en hypertone dehydratie. Het extra- en intracellulaire volume (respectievelijk ECV en ICV) nemen in dezelfde mate af.

– Verlies van water…

Auteursinformatie

Academisch Ziekenhuis, afd. Geriatrie, Postbus 9101, 6500 HB Nijmegen.

M.G.M.Olde Rikkert, assistent-geneeskundige; dr.W.H.L.Hoefnagels, klinisch geriater.

Contact dr.W.H.L.Hoefnagels

Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG

Ook interessant

Reacties