De ziekte van Parkinson werd pas in de vorige eeuw als zelfstandig ziektebeeld herkend en door Parkinson in zijn monografie van 1817 vrij uitvoerig beschreven.1 De introductie van dit nieuwe ziektebeeld in de toenmalige medische wereld verliep aanvankelijk moeizaam. Pas nadat Charcot en Vulpian in 1861 aandacht aan dit ziektebeeld hadden besteed, ontstond algemene acceptatie ervan.2 Vanaf dit moment ontstonden er vele, uiteenlopende ideeën en hypothesen op gebieden als etiologie, pathogenese en neuropathologie. Al zeer spoedig bleek dat het neuropathologisch uitgangspunt, namelijk de ziekte wordt veroorzaakt door een laesie in het centrale zenuwstelsel, de ideeën omtrent pathogenese en etiologie domineerde en zelfs qua richting beïnvloedde. Bepaalde gepostuleerde pathogenesen waren daardoor al vanaf het ontstaan minder levensvatbaar dan andere, meer aan de neuropathologie verwante pathogenetische verklaringen, zonder dat er vaak een goede argumentatie pro of contra een bepaald standpunt geleverd werd. De diverse pathogenetische verklaringen voor de ziekte van…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties