De Wet op de Orgaandonatie: veranderingen bij het verwerven van organen en weefsels voor transplantatie

Zie ook de artikelen op bl. 2838, 2843 en 2865.

Door middel van de aanstelling van regionale transplantatiecoördinatoren is in Nederland twee decennia geleden een begin gemaakt met de professionalisering van het verwerven van organen en weefsels voor transplantatie.1 Dit resulteerde aanvankelijk in een toename van zowel het aantal als de kwaliteit van organen van postmortale donoren,2 maar deze toename heeft zich in latere jaren niet voortgezet. De transplantatiegeneeskunde heeft in deze periode een snelle ontwikkeling doorgemaakt: terwijl in de jaren zeventig voornamelijk niertransplantaties werden verricht, bestaan er tegenwoordig in ons land succesvolle lever-, hart-, long- en pancreastransplantatieprogramma's. Daarnaast heeft het transplanteren van weefsels, zoals huid, cornea, hartkleppen en bot, een vaste plaats gekregen binnen de gezondheidszorg. Dit heeft ertoe geleid dat er meer specialismen betrokken zijn geraakt bij de transplantatiegeneeskunde. Tevens heeft het de orgaan- en weefselverwerving complexer gemaakt. Een gestage verbetering van de transplantatieresultaten, gemeten…