De rol van de huisarts in de zorg voor chronisch psychiatrische patiënten; een epidemiologisch onderzoek

To determine how many chronic psychiatric patients were treated by mental health care institutions, by general practitioners (GPs) or not at all, and in the last two groups why there was no contact with mental health care.

Design

Questionnaire. Setting. The district ‘West-Friesland’ in the Netherlands, a densely populated rural area.

Method

GPs and mental health workers checked their practice files on the basis of 6 criteria for the number of chronic psychiatric patients with or without mental health care contact.

Results

The response among GPs was 43 and that among mental health institutions almost 100. A prevalence rate of 4,0 per mill was found for chronic mental disorders. On the reference date (June 30, 1990) 79 of the chronic psychiatrie patients was in the charge of mental health care, 15 of GPs, 1 of other institutions and 5 were not taken care of (the last percentage was probably underestimated). The support the GP gave was of the same frequency as the support of the ambulatory mental health care. The three main reasons for support by GPs, without contact with mental health care, were patients denying psychiatrie problems, patients lacking motivation for supplementary help and the possibilities the GPs saw to support the patients themselves.

Conclusion

An important minority of the chronic psychiatrie patients were supported by a GP only. In half of these cases the GP thought he could continue to provide the mental care needed.

Samenvatting

Doel

Vaststellen hoeveel chronisch psychiatrische patiënten bij instellingen van de geestelijke gezondheidszorg (GGZ), door huisartsen of niet worden behandeld en bij de twee laatste groepen waarom zij geen GGZ-contact hebben.

Opzet

Enquête. Plaats. Regio West-Friesland (Noord-Holland). Methode. Huisartsen en GGZ-hulpverleners controleerden aan de hand van zes criteria hun praktijkbestand op het aantal chronisch psychiatrische patiënten met en zonder GGZ-contact.

Resultaten

De respons onder de huisartsen was 43 en bij de GGZ-instellingen bijna 100. De prevalentie van psychiatrische chroniciteit wordt geschat op 4,0 promille van de bevolking. Op de peildatum (30 juni 1990) was 79 van de chronisch psychiatrische patiënten in begeleiding bij de GGZ, 15 bij de huisarts, 1 bij overige instellingen en kreeg 5 geen begeleiding (dit laatste percentage is waarschijnlijk te laag geschat). De huisarts gaf een even frequente begeleiding als de ambulante GGZ. De drie belangrijkste redenen voor huisartsbegeleiding zonder GGZ-contact waren ontkenning van psychiatrische problemen, ontbrekende motivatie voor aanvullende hulp en de mogelijkheden die de huisarts zelf zag om de patiënt te begeleiden.

Conclusie

Voor een belangrijke minderheid van de chronisch psychiatrische patiënten was de huisarts de enige begeleider. In de helft van deze gevallen vond de huisarts dat hij de begeleiding alleen kon blijven verzorgen.