Onder de enigszins triomfantelijke aanhef ‘Clio in tel’, is onlangs een themanummer van het Tijdschrift voor Geschiedenis gewijd aan de ‘historiciteit’ van de wetenschappen.1 Ten aanzien van uiteenlopende vakgebieden wordt hierin rekenschap afgelegd van in hoeverre er een besef van tijdgebondenheid bestaat. Zeer vele wetenschappen, variërend van theologie tot linguïstiek, komen daarbij aan bod, maar helaas niet de geneeskunde.
In de inleiding tot deze uitgave komt de min of meer verrassende wending van de plaats van de geschiedenis ten opzichte van de andere wetenschappen aan de orde. Het is nog niet zo lang geleden dat de historici zich geroepen voelden om methoden te ontlenen aan andere wetenschappen om op deze wijze als het ware het wetenschappelijke karakter van hun vakgebied te redden. De geschiedschrijving was (en is) immers toch vooral gekenmerkt door het ‘verhalen’ van het ‘éénmalige’ en in de ‘echte’ wetenschappen pretendeerde men zich bezig te houden met…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties