De diagnose van het baringsbegin: meer dan een definitiekwestie

Because the onset of labour represents a genuine diagnostic problem, labour at term is usually ascertained based on undefined subjective criteria. This can have far-reaching consequences. When the onset of labour is not duly diagnosed, dysfunctional labour may remain unrecognized and timely treatment could be wrongly withheld. Conversely, when a woman is declared to be in labour too early, erroneous interventions may follow. It is assumed that correct diagnosis of the onset of labour contributes to the effective correction of slow progression and to a reduction in the rising caesarean section rate. To diagnose the onset of labour, knowledge of physiology as well as pathophysiology in labour is required. A plea for verbal clarity amongst caregivers as well as consistent, evidence-based diagnosis of the onset of labour is made in this article.

Conflict of interest: none declared. Financial support: none declared.

‘Ze is aan het rommelen’, ‘het is een valse start’ of ‘ze oogt in partu’. Deze veelgehoorde uitspraken om aan te geven dat een bevalling lijkt te zijn begonnen, zaaien eerder verwarring dan dat ze duidelijkheid creëren. Al decennia lang wordt het belang van het vaststellen van het begin van de baring onderkend, maar de meningen zijn verdeeld over hoe dit begin klinisch kan worden vastgesteld. Consistentie in diagnostiek ontbreekt. Gynaecologen, arts-assistenten en verloskundigen hanteren uiteenlopende criteria waarop zij een zwangere in partu verklaren, zo is onze ervaring. Eenduidigheid is echter wel van belang. De diagnose van het baringsbegin is immers de indicatie voor opname op de verloskamers bij een geplande klinische partus. En bij een thuisbevalling zou de verloskundige vanaf dat moment bij de barende moeten blijven.1 ,2