De beperkte controle van de informatie voor de arbeidsongeschiktheidsbeoordeling

To investigate the information insurance physicians have at their disposal to assess employment disability and how they verify this information.

Design

Descriptive.

Method

In the period January 1999-April 2000, data were collected by means of semi-structured interviews with 19 insurance physicians from the 5 social insurance companies and from observations of 73 consultations conducted by 6 experienced insurance physicians.

Results

The average duration of the consultations between the insurance physicians and the clients was 30 minutes. Within these consultations, several issues were briefly discussed. The information obtained by the insurance physicians was limited to the first day of illness, a general description of the complaints and a code for the diagnoses. In 23 cases (32) the insurance physicians requested information from the attending physician, and in 2 cases (3) an expert opinion was requested.

Conclusion

For the insurance physicians, the client was often the most important or indeed sole source of information. Often there was no other information against which the patient's data could be verified and such information was mostly not requested.

Samenvatting

Doel

Nagaan over welke informatie verzekeringsartsen beschikken bij arbeidsongeschiktheidsbeoordelingen en hoe zij die informatie toetsen.

Opzet

Beschrijvend.

Methode

In de periode januari 1999-april 2000 werden gegevens verzameld door semi-gestructureerde interviews met 19 verzekeringsartsen van de 5 uitvoeringsinstellingen van de sociale zekerheid en door observaties van 73 beoordelingsgesprekken van 6 ervaren verzekeringsartsen.

Resultaten

De gesprekken die verzekeringsartsen met cliënten voerden, duurden gemiddeld 30 minuten. Daarin werden diverse onderwerpen kort aangestipt. De informatie van de bedrijfsarts bleef beperkt tot de eerste ziektedag, een algemene beschrijving van de klachten en een diagnosecode. Bij 23 gesprekken (32) vroeg de verzekeringsarts informatie op bij de behandelend arts en bij 2 (3) werd expertise aangevraagd.

Conclusie

Voor verzekeringsartsen was de cliënt vaak de belangrijkste of de enige informatiebron. Veelal was er geen andere informatie om de gegevens van de patiënt aan te toetsen en werd die ook niet opgevraagd.