De acute fase van het cerebrovasculaire accident; kenmerken en beleid

Description of stroke patient characteristics, outcome in the acute phase (the first 3 weeks poststroke) and management by the general practitioner (GP).

Design

Community based prospective study. Methods. During the research period GPs reported all stroke patients (first event as well as recurring); these patients were followed at fixed intervals poststroke regardless of treatment.

Results

The 98 GPs reported 185 patients. Stroke patients are predominantly old to very old people with a lot of comorbidity and an impaired prestroke functional status. The GP treated one third of the patients himself; half of the patients were instantly referred to a hospital. Younger patients are referred for further examination, probably because of possible therapeutic consequences. The very old are referred if their impairment makes home care impossible. Mortality, especially in the hospital group is high; 10 died within 24 hours, while after 1 week this figure was 17 and after 3 weeks 23. In 21 of the referred patients no CT scan was made; the motive for referral was to provide sufficient care for the patient. In nine referred patients (8) the diagnosis was changed.

Conclusion

In choosing a strategy the GP considers several factors, of which impairment and the possibilities of home care are the most important. Diagnostic uncertainty played a minor role.

Samenvatting

Doel

Het beschrijven van kenmerken van patiënten met een cerebrovasculair accident (CVA), van het beloop van de aandoening in de acute fase (de eerste 3 weken na het CVA) en van het handelen van de huisarts.

Opzet

Prospectief.

Methode

De deelnemende huisartsen rapporteerden gedurende de onderzoeksperiode alle nieuwe patiënten met een CVA (zowel eerste als recidief); deze patiënten werden op vaste tijdstippen gevolgd ongeacht het gevoerde beleid.

Resultaten

Door 98 huisartsen werden 185 patiënten gemeld. CVA-patiënten waren merendeels bejaarde tot hoogbejaarde mensen met een aanzienlijke bijkomende morbiditeit en reeds tevoren beperkte functionele toestand. Een derde van de patiënten behandelde de huisarts zelf; ruim de helft verwees hij voor opname in een ziekenhuis. Vergelijking van de groep thuis behandelde met de groep opgenomen patiënten liet zien, dat de huisarts vooral jongere patiënten verwees voor verdere diagnostiek en de hoogbejaarde patiënten, wanneer zij in ernstige mate verzorgingsbehoeftig waren. De sterfte was dan ook in de groep opgenomen patiënten aanzienlijk hoger. Van het totale cohort overleed 10 binnen 24 h; na 1 week was 17 en na 3 weken 23 overleden. Bij 21 van de patiënten die verwezen waren werd geen CT-scan gemaakt; deze bevinding geeft steun aan de opvatting, dat een deel van de opnamen in het ziekenhuis in de eerste plaats de verzorging van de patiënt ten doel had. Bij 9 patiënten (8) die verwezen waren moest de diagnose CVA herzien worden.

Conclusie

Bij zijn beleidskeuze maakt de huisarts een complexe afweging van patiënt- en omgevinggebonden factoren; de ernst van het ziektebeeld en de beschikbaarheid van verzorging spelen daarbij de belangrijkste rol. Diagnostische onzekerheid is van minder belang.