Controversen bij ziekenhuisrichtlijnen voor niet-reanimeerbesluiten

– Guidelines regarding non-resuscitation decisions sometimes raise conceptual and ethical questions.

– Establishing blood circulation and gas exchange is no useful criterium to determine the efficacy of resuscitation.

– A professional assessment of efficacy or medical futility of resuscitation may involve value judgements. These value judgements should not concern the life of the individual patient, but rather the objective of resuscitation in general. Furthermore, these judgements ought to be grounded on professional consensus.

– A patient should be informed of a non-resuscitation decision that has been taken, since in the normal course of events resuscitation is the correct treatment. Furthermore, a conversation serves not only to obtain inf rmed consent but also to align the views and expectations of the patient and his treating physician.

– Suspension of a non-resuscitation policy during operations should be discussed with the patient. A physician is allowed to define the limits to the risks to which he wants to expose the patient.

Samenvatting

– Richtlijnen voor niet-reanimeerbesluiten roepen in de praktijk soms begripsmatige of ethische vragen op.

– Het bewerkstelligen van bloedcirculatie en gasuitwisseling is geen bruikbare maatstaf voor het bepalen van effectiviteit van reanimatie.

– Een professioneel oordeel over effectiviteit van reanimatie mag een waardeoordeel omvatten. Dit dient echter niet het leven van de individuele patiënt te betreffen, maar het doel van reanimatie in het algemeen. Dit oordeel moet gebaseerd zijn op consensus onder beroepsgenoten.

– Een patiënt dient te worden geïnformeerd over een genomen niet-reanimeerbesluit. Reanimatie is normaal gesproken immers de juiste behandeling. Bovendien dient een gesprek behalve voor het verkrijgen van ‘informed consent’ ook voor afstemming van opvattingen en verwachtingen van de patiënt en diens behandelaar.

– Het opschorten van een niet-reanimeerbeleid tijdens operaties dient te worden besproken met de patiënt. Een arts mag grenzen stellen aan de risico's waaraan hij een patiënt wil blootstellen.