Consensus 'Diagnostiek kleine lichaamslengte bij kinderen'

Each year about 2500 children in the Netherlands are referred to a specialist because of short stature. Aim of the consensus meeting: ‘Diagnosis of short stature in childhood’ by general practitioners, pediatricians and pediatric endocrinologists was to promote early diagnosis and treatment of aberrant growth but also to prevent unnecessary referral and interventions. For optimal treatment of growth disorders early diagnosis is of the utmost importance. Short stature is best detected by the use of standard deviation scores (SDS) instead of percentile lines. As cut-off point for referral SDS < -1.3 (< P₁₀) was chosen in order to identify risk groups that need further evaluation.

Based on international consensus a diagnostic classification of short stature is possible, distinguishing normal variants and (or) idiopathic short stature from primary and secundary growth disorders.

Using target length, the growth curve in the SDS diagram, the actual age and puberty signs, the general practitioner can use a flow chart to determine whether there is a growth problem and whether this needs treatment in primary or secondary health care. Measuring skeletal age has no additional value. Attention should also be given to psychosocial problems as the cause or the effect of short stature.

Samenvatting

In Nederland komen elk jaar ongeveer 2500 kinderen in aanmerking voor verwijzing naar de tweede lijn in verband met een achterblijvende lengtegroei. Doel van de consensusbijeenkomst ‘Diagnostiek kleine lichaamslengte bij kinderen’ was het bevorderen van tijdige opsporing van een afwijkende lengtegroei die nadere diagnostiek en behandeling behoeft, maar ook het voorkómen van onnodige medicalisering. Voor een optimale behandeling van groeistoornissen is het van belang dat de diagnose zo vroeg mogelijk wordt gesteld. Voor de opsporing voldoet de bepaling van de lengtestandaarddeviatiescore (lengte-SDS) beter dan de lengte op basis van percentielen. Als grens waaronder van een kleine gestalte gesproken kan worden werd een lengte met SDS < -1,3 (< P₁₀) gekozen, waarmee vooral beoogd werd risicogroepen op te sporen die nadere diagnostiek behoeven.

Met behulp van een diagnostische classificatie, gebaseerd op internationale afspraken, worden de oorzaken van kleine lichaamslengte ingedeeld in normale variant en (of) idiopathische kleine gestalte, en in primaire en secundaire groeistoornissen.

Op grond van het doelgebied voor de eindlengte, de groeicurve in het SDS-diagram, de actuele leeftijd van het kind en de aanwezigheid van puberteitskenmerken kan de huisarts met behulp van een stroomdiagram bepalen of er een groeiprobleem bestaat en of dit in de eerste of in de tweede lijn gevolgd of behandeld moet worden. Hierbij heeft het bepalen van de skeletleeftijd geen toegevoegde waarde. Men dient bedacht te zijn op psychosociale problemen als oorzaak voor of als gevolg van een kleine lichaamslengte.