Consensus cerebrovasculair accident

– A consensus conference on stroke was held on March 22, 1991. Subjects on which consensus was reached were: There are different kinds of cerebral haemorrhage and infarction, which can be differentiated by computerized tomography, and this can have practical consequences. At clinical examination special attention should be paid to cognitive impairment. Angiography is indicated only if carotid surgery or unusual causes are considered. CSF examination and EEG are performed only on special indications. Cardiological consultation is necessary in young patients, or if clinical signs of cardiogenic embolism are present. Coumarin derivatives are prescribed in some of these cardiac causes of stroke, to prevent recurrence. There is as yet no effective medical treatment for cerebral infarction. In lobar and cerebellar haemorrhage surgical treatment may be indicated. In the acute phase of stroke it is always important to prevent aspiration pneumonia, pulmonary embolism and decubitus, and to care for muscles and joints. Advantages and disadvantages of gastric tube and indwelling catheter should be weighed.

Treatment of hypertension after the acute phase is indicated to prevent recurrent stroke. After TIA and minor stroke, aspirin is prescribed, which reduces the risk of cerebral and myocardial infarction by 30. Carotid endarterectomy in symptomatic patients with carotid stenosis of 70 or more, reduces the number of fatal or disabling strokes by 50, if perioperative complications are less than 4.

Rehabilitation after stroke reduces disability and improves the adaptation of both the patient and his environment. The patient should be stimulated and supported; good information, including the family, is essential. Supplying aids and taking special measures should be done on individual basis, after a period of training. Neuropsychological advice is expedient if cognitive dysfunction is present. Aphasia treatment demands multidisciplinary diagnosis and evaluation. Depression after stroke is common and should be treated. The care of stroke patients involves cooperation between many professionals; local care programs are the best way to promote this.

Samenvatting

Op 22 maart 1991 werd een consensusbijeenkomst gehouden over het cerebrovasculair accident (CVA). Over de volgende punten werd overeenstemming bereikt.

Er zijn verschillende soorten hersenbloedingen en -infarcten, die met computertomografie van elkaar onderscheiden kunnen worden; het onderscheid kan praktische consequenties hebben. Bij het klinisch onderzoek moet speciale aandacht worden besteed aan cognitieve stoornissen. Angiografie is alleen geïndiceerd als een vaatoperatie of ongewone oorzaak overwogen wordt. Liquoronderzoek en EEG worden slechts verricht op bijzondere indicatie. Cardiologisch consult is nodig bij jonge patiënten met een CVA en bij klinische aanwijzingen voor een cardiale emboliebron. Cumarinederivaten worden gegeven bij een aantal van deze emboliebronnen, om recidief te voorkomen. Voor herseninfarcten bestaat nog geen effectieve medicamenteuze therapie. Bij lobaire en cerebellaire hersenbloedingen kan operatie geïndiceerd zijn. In de acute fase van een CVA zijn altijd het voorkómen van verslikpneumonie, longembolie en decubitus en de zorg voor spieren en gewrichten van belang. Voor- en nadelen van maagsonde en urinecatheter moeten worden afgewogen.

Behandeling van hypertensie na de acute fase is nodig ter voorkoming van recidiefinfarcten en -bloedingen. Na een ‘transient ischaemic attack’ en kleine herseninfarcten wordt acetylsalicylzuur gegeven, waardoor de kans op herseninfarcten (en myocardinfarcten) met 30 wordt verminderd. Carotisendarteriëctomie bij patiënten met symptomen met een carotis-stenose van 70 of meer beperkt het aantal dodelijke en invaliderende herseninfarcten tot de helft, als het aantal patiënten met perioperatieve complicaties onder de 4 blijft.

Revalidatie na CVA leidt tot vermindering van beperkingen en tot betere aanpassing van de patiënt en diens omgeving. De patiënt moet gestimuleerd en ondersteund worden, waarbij het geven van goede voorlichting, ook aan de familieleden, essentieel is. Verstrekken van hulpmiddelen en treffen van voorzieningen dienen te geschieden op individuele basis, na een periode van training. Bij cognitieve gevolgen van CVA is neuropsychologische hulp gewenst. Afasiebehandeling vereist multidisciplinaire diagnostiek en evaluatie. Depressies komen na CVA vaak voor en moeten worden behandeld. De zorg voor CVA-patiënten vereist samenwerking tussen vele hulpverleners; lokale zorgprogramma's vormen daarvoor de beste garantie.