Clementine van Zeijl over het nagesprek

Een deur die openstaat
Clementine J.J. van Zeijl
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 2024;168:C5624

De persoonlijke ervaringen van zorgprofessionals kunnen inspirerend en leerzaam zijn voor vakgenoten. In deze rubriek biedt het NTVG ruimte om die ervaringen te delen.

‘Onlangs had ik een nagesprek met de echtgenote van meneer V. Ik had hem behandeld in verband met een gemetastaseerde ziekte. Hij kwam vrijwel altijd met zijn partner. Meneer V. was een man met een sterke persoonlijkheid: nuchter, optimistisch, een tikkeltje eigenwijs, het hart op de tong. We draaiden niet om de hete brij heen. De contacten in de spreekkamer waren altijd prettig. Er werd regelmatig gelachen.

Na enkele lijnen therapie waren er geen zinvolle behandelingen meer. Ik ging uitgebreid met hem en zijn vrouw in gesprek over de laatste levensfase, het te verwachten verloop en de mogelijke complicaties van…

Auteursinformatie

Clementine J.J. van Zeijl is internist-oncoloog in het Flevoziekenhuis. Ze wordt regelmatig geconfronteerd met het overlijden van haar patiënten. Vaak biedt ze hun nabestaanden een nagesprek aan. Daar heeft ze zelf ook baat bij. 

Contact Clementine J.J. van Zeijl

Dit artikel is gepubliceerd in het dossier
Journalistiek
Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG

Ook interessant

Reacties

Froukje
Boukes

Collega van Zeijl beschrijft in haar artikel de zin van nagesprekken met nabestaanden na het overlijden van een oncologische patiënten. Het lijkt mij waardevol, zowel voor de (ex-)behandelaar als voor de naasten.

 In de jaren dat ik zelf huisarts met een eigen praktijk was, schreef ik regelmatig overlijdensbrieven aan medisch specialisten die de zorg hadden overgedragen aan de huisarts. Daarin beschreef ik hoe de levensfase na de overdracht en het sterfbed waren verlopen. Mij verplaatsend in de specialist, die vaak jaren met een patiënt had opgetrokken leek me dit van waarde en regelmatig waren specialisten  aangenaam verrast. Ook als je geen overlijdensbericht krijgt, ben je dan toch op de hoogte. Is dit nog te propageren of mag het door de huidige strenge privacyregels niet meer?

Froukje S. Boukes, waarnemend huisarts

Collega van Zeijl verwoordt iets waarover ik mij altijd afvroeg: hoe doen oncologen dat? Ik bedoel haar opmerking dat ze de overdracht naar de huisarts voor de verdere zorg in de laatste fase als onprettig ervaart, in de zin dat haar bemoeienis dan eigenlijk "onaf" is. Ze beschrijft een even heilzaam als probaat middel om iets aan dat gevoel te doen: een nagesprek met de naasten na het overlijden. Als ik zoiets lees uit de mond van een oncoloog dan heb ik ondanks het rotweer toch een goeie dag. 

 

Bert Keizer, arts, Expertisecentrum Euthanasie