Collega’s uit het Tuberculosecentrum Beatrixoord te Haren beschrijven in dit tijdschrift twee patiënten met besmettelijke tbc bij wie maandenlange dwangmaatregelen werden toegepast.1 Het ging hierbij om dwangisolatie in het kader van de Wet Publieke Gezondheid (Wpg) en dwangbehandeling in het kader van de Wet op de Geneeskundige Behandelingsovereenkomst (WGBO). De beschreven casuïstiek is illustratief voor een deel van de patiënten met tbc in Nederland: patiënten met grote psychosociale problemen, zonder legale status en zonder partner of familie.
Langdurige dwangisolatie en -behandeling vormen een beperking van het recht op bewegingsvrijheid, het recht op zelfbeschikking en het recht op bescherming van de integriteit van het lichaam. Dit vraagt om een kritische beoordeling. Zijn de Wpg en WGBO juist geïnterpreteerd en toegepast? Zijn de rechten van deze patiënten voldoende gerespecteerd? Wat is het standpunt van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) over dwangbehandeling bij tbc, en bestaat er ook een Nederlands standpunt?
Reacties