Dames en Heren,
Patiënten met in de Wet Publieke Gezondheid (Wpg) benoemde infectieziekten die behandeling weigeren, kunnen in het kader van de Wpg verplicht worden geïsoleerd. Deze regeling voor gedwongen isolatie voorziet echter niet in gedwongen behandeling. Aan de hand van de ziektegeschiedenissen van twee patiënten met tuberculose (tbc) die gedwongen geïsoleerd werden, laten we zien dat een arts alleen mag ingrijpen met gedwongen behandeling als de gezondheid van de patiënt ernstig in gevaar is en alleen als de patiënt wilsonbekwaam is.
Patiënt A is een 66-jarige, dakloze man met besmettelijke tbc (vroeger aangeduid als open, miliaire tbc). Hij was vanuit een ziekenhuis elders doorgestuurd naar ons Tuberculosecentrum Beatrixoord/UMCG. We namen hem op, maar hij weigerde behandeling ondanks zijn ernstige besmettelijke ziekte. De burgemeester gaf op basis van de Wpg een beschikking tot opname ter isolatie af,1 waarna patiënt gedwongen kon worden geïsoleerd. De rechter besliste tot voortgezette isolatie na toetsing van de genomen maatregel.
Tijdens de opname wilde patiënt niet behandeld worden. Twee longartsen van Beatrixoord achtten hem wilsonbekwaam en de psychiater bevestigde dit. De psychiater beoordeelde hem als psychotisch met wanen en met een gestoord oordeelsvermogen. Patiënt had geen vertegenwoordiger. We behandelden hem volgens de principes van goed behandelaarschap, in het kader van de Wet op de Geneeskundige Behandelingsovereenkomst (WGBO). Hij kreeg een infuus en een PEG-sonde voor het toedienen van medicatie en voeding.
Het kostte veel tijd een…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties