Dames en Heren,
Huisartsen worden in toenemende mate geconfronteerd met moeilijke beslissingen rond het diagnostische en therapeutische handelen bij geriatrische patiënten. In hoeverre heeft het zin om hoogbejaarde patiënten met een slechte gezondheid uitputtend te behandelen? Wat heeft de medische wetenschap hun nog te bieden? Wordt het lijden van de patiënt alleen maar verlengd of voegt het medisch ingrijpen ook iets toe aan de kwaliteit van leven? Bij elke patiënt moet een afweging gemaakt worden die speciaal is toegespitst op de specifieke omstandigheden van deze ene patiënt. Geen eenvoudige taak, omdat naast medisch-inhoudelijke aspecten ook sociaal-culturele en economische factoren een rol spelen. Bij de overweging wel of niet te behandelen is het belangrijk in hoeverre de patiënt zelf nog in staat is mee te beslissen en in hoeverre de naaste familie of vrienden erbij betrokken zijn. In verzorgingshuizen en verpleeghuizen is goede communicatie met het verplegend personeel een extra aandachtspunt…
(Geen onderwerp)
Den Haag, oktober 2000,
Het zeer lezenswaardige artikel van De Haan en Hutter (2000:1857-60) behoeft volgens mij, althans voor het westen van ons hoogbeschaafde land met miljarden aan begrotingsoverschot, enige aanvulling.
- De thuiszorg geeft niet thuis, want ‘voor uw wijk is er een zorgstop’.
- Bij de somatische verpleeghuizen zijn er nog dertig urgente gevallen vóór u en het schrijven van aanvragen voor acute psychogeriatrische verpleeghuisopname is zonde van tijd, inkt en papier.
- Voor een opname van een dementerende patiënt moeten vele ziekenhuizen worden afgebeld en moet gesmeekt worden om hem te kunnen insturen en wordt de garantie gevraagd dat de patiënt terug naar huis kan als hij uitbehandeld is; meestal betekent dit vanaf de afdeling Spoedeisende Hulp linea recta weer naar huis.