Bell en zijn verlamming

Perspectief
Jan van Gijn
Joost P. Gijselhart
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 2011;155:A3127
Abstract

Charles Bell (1774-1842) was de vierde zoon van een predikant in Edinburgh.1 Zijn moeder, die 5 jaar na zijn geboorte weduwe was geworden, onderwees hem en stimuleerde zijn opmerkelijke tekentalent. Charles hielp al vroeg zijn broer John met diens particuliere lessen en boeken over anatomie. Via de universiteit ontwikkelde hij zich tot chirurg, evenals zijn broer. Toen John vanwege onmin met de stedelijke geneeskundigen zijn school moest sluiten, zocht Charles op aanraden van een andere broer (George) zijn heil in Londen.

Figuur 1

In 1805 opende Bell daar een eigen anatomische school. Het jaar erop verscheen zijn boek over de gelaatsuitdrukking, bestemd voor kunstenaars; hij had inmiddels ook anatomische werken op zijn naam staan over hersenen, zenuwen en arteriën. Londen kende minstens 5 vergelijkbare scholen voor een duizendtal medische studenten. De lichamen voor deze scholen werden in het verborgene gekocht van ‘body snatchers’. Zoals gebruikelijk had Bell inwonende pupillen en legde…

Auteursinformatie

Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde, Amsterdam.

Prof. dr. J. van Gijn, curator medisch-historische bibliotheek; drs. J.P. Gijselhart, cultuurfilosoof en bibliothecaris.

Contact prof.dr. J. van Gijn (jan@vangijn.com)

Verantwoording

Belangenconflict: geen gemeld. Financiële ondersteuning: J.P. Gijselhart heeft een deeltijdaanstelling bij de Vereniging Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde.
Aanvaard op 13 februari 2011

Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG

Ook interessant

Reacties