Bed, bad, brood en... medische zorg

Terwijl ik dit stukje schrijf, heeft het kabinet na moeizame discussies eindelijk een besluit genomen over de uitgeprocedeerde asielzoekers. Het is echter al gelijk duidelijk dat het bereikte akkoord niet solide is en in de praktijk nauwelijks uitvoerbaar. Dat maakt het er noch voor de gedupeerden, noch voor de uitvoerders van het besluit makkelijker op. Hoewel ik ook wel zie dat welk besluit dan ook tot onbeheersbare consequenties kan leiden, is het toch eigenlijk stuitend dat er in een nog steeds zeer welvarend land als het onze zo lang en zo uitvoerig gedelibereerd moet worden over het verlenen van hulp aan kwetsbare mensen en over het voorzien in hun meest elementaire levensbehoeften. Het ging in het overleg altijd over het bed, het bad en het brood. Ook als je niet gelovig bent, valt in dit opzicht niet te ontkomen aan het zien van enige analogie met bepaalde Bijbelse taferelen.

Wat verder opvalt, is dat er nauwelijks tot niet over medische zorg werd gesproken. Dat is vreemd, want er zullen vast wel medische problemen voorkomen bij deze groep asielzoekers die tot uitzetting is veroordeeld. Uiteraard hebben wij als artsen de plicht om voor deze mensen te zorgen als zij ziek zijn, maar als dit gebeurt, zullen er ongetwijfeld weer discussies losbarsten over de kosten daarvan en over wie daarvoor moet opdraaien.

In zekere zin doet dit denken aan de problemen die in dit nummer van het NTvG worden belicht door Hendriks, Botman en Voorhoeve (A8697). Deze auteurs laten zien dat er in ontwikkelingslanden een groot tekort aan basale chirurgische zorg bestaat en dat dit voor een deel te maken heeft met de foutieve opvatting van beleidsmakers en ook artsen dat chirurgie te duur zou zijn voor deze landen. Ook rekenen de auteurs af met de stelling dat een langdurige en vooral dure opleiding in de chirurgie altijd noodzakelijk is, want relatief eenvoudige ingrepen kunnen na een korte opleiding ook gedaan worden door niet-chirurgen. Zij houden dan ook een pleidooi voor het wereldwijd beschikbaar stellen van basale chirurgie en ondersteunen dat met de internationaal vastgestelde Verklaring van Amsterdam die aan hun artikel is toegevoegd.

Het is een mooie gedachte die brede steun verdient en doorgetrokken zou moeten worden naar andere terreinen van de geneeskunde. Zijn gezondere bevolkingsgroepen uiteindelijk niet beter in staat om voor hun eigen mensen te zorgen?