Samenvatting
Australië scheept zijn asielzoekers af naar arme eilanden in zijn omgeving, waaronder Nauru. Zij worden daar in detentie gehouden, met ernstige gevolgen voor hun geestelijke gezondheid en frequent vóórkomen van psychiatrische stoornissen. Goede geestelijke gezondheidszorg is onder deze omstandigheden niet mogelijk. Detentie is onnodig en inhumaan. De International Organization for Migration (IOM), verantwoordelijk voor deze kampen, moet zich beraden op haar missie als grootste organisatie voor migratievraagstukken.
Artikelinformatie
Aanvaard op
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 2003;147:773-6
Vakgebied
Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG
(Geen onderwerp)
De Cocksdorp, april 2003,
In zijn artikel beschrijft Dormaar de mensonterende omstandigheden waaronder asielzoekers die naar Australië gevlucht zijn komen te verkeren (2003:773-6). Een lezenswaardig artikel, dat echter een wrange smaak bij mij achterlaat. Mij bekruipt het gevoel dat wij hier als Nederlanders het vermanende vingertje opsteken naar de slechte gewoonten in het buitenland. En ik vind dat wij Nederlanders dat helemaal niet kunnen maken waar het om de behandeling van asielzoekers gaat.
Dormaar beschrijft psychiatrische stoornissen die (mede) veroorzaakt worden door de omstandigheden waaronder de asielzoekers komen te verkeren. Is dit in Nederland zoveel anders? De asielzoekers in ons land worden weliswaar niet in detentie geplaatst, maar komen wel in een opvangcentrum buiten de maatschappij. En dan begint het wachten, op een beoordeling en, als men niet onmiddellijk in ons land toegelaten wordt, op het eindeloos juridisch touwtrekken. Voor de asielzoeker betekent dit vooral veel wachten – jarenlang – in onzekerheid.
De recordhouders van het wachten bij mij in de praktijk zijn de leden van een asielzoekersgezin die nu al negen jaar aan het procederen zijn. ‘Ik word er gek van, dokter’. In meer medische termen: de man/vader van het gezin heeft een depressie en vertoont bij vlagen ontregeld (agressief) gedrag. Hij is onder behandeling van een psychiater en gebruikt antidepressiva. Opvallend is dat de psychiatrische problematiek dateert van de laatste anderhalf jaar en niets te maken heeft met de belevenissen in het land van herkomst.
Human Rights Watch kan hier natuurlijk niets van zeggen. Alles gaat volgens de wettelijke spelregels en de rechten van de asielzoekers worden geëerbiedigd. Toch is ook mijn patiënt net als de asielzoekers in Australië psychiatrisch patiënt door de manier waarop er met hem omgegaan wordt.
Waar Australië vrij openlijk een ontmoedigingsbeleid voert, doet Nederland op ogenschijnlijk humane wijze hetzelfde. Dus, zolang onze eigen asielzoekersprocedures net zo ziekmakend zijn, past het ons niet vermanend te schrijven over wat men elders doet.
(Geen onderwerp)
Ysbrechtum, april 2003,
Collega Van den Bent heeft gelijk. Ook aan het Nederlandse asielbeleid mankeert veel, met name de lange periode van onzekerheid over het bereiken van de vluchtelingenstatus. Desondanks is het deportatie- en detentiebeleid van Australië van een andere orde. Maar het is goed als artsen in Nederland frequenter de kwalijke kanten, waarbij het met name gaat om psychiatrische gevolgen, van ons zogenaamd humane asielbeleid aan de orde stellen.